Het laatste jaar denk ik vaak terug aan de tijd dat Edwin en ik op de Melis Stokelaan woonden in Den Haag.
We woonden op de eerste etage en beneden ons woonden een ouder echtpaar, waar we eigenlijk weinig contact mee hadden.
Twee honden hadden we toen, Bobbie en Tim. Na een tijdje werd ik elke keer door de buurvrouw opgewacht, als ik even weggeweest was. Dat ik even weg was kwam maar weinig voor maar het is soms onvermijdelijk.
Ze had overlast van de honden, en klaagde steen en been. En ze hoorde elke stap die wij in huis deden.
Nu zijn de huizen op de Melis Stokelaan ook wel erg gehorig. Wat wij niet wisten en ons ook niet werd verteld was dat haar man ernstig ziek was. Na het overlijden van haar man werd het klagen erger en erger.
Edwin is toen eens met haar gaan praten, want ik vond haar geklaag niet meer reeël. En ik kon mij toen niet meer bedwingen om haar uit te schelden voor oud zeikwijf. Edwin kwam erachter waarom ze klaagde. Haar man die ziek was, en later thuis opsterven lag en na zijn overlijden haar eenzaamheid waardoor ze alles hoorde.
Later ben ik zelf een aantal keren bij haar op de koffie geweest, dat was zelfs gezellig! Het klagen hield op, maar ik heb het geklaag toen nooit begrepen. Waarschijnlijk omdat je iemand anders zijn situatie nooit snapt en begrijpt als je die situatie zelf niet kent.
Ik vond het toen alleen maar oneerlijk, het is normaal dat je de normale burengeluiden hoort.
Nu spoel ik even door naar het heden!
Wat ik nu ga typen is niet om iemand zwart te maken en ook niet om om begrip te vragen.
Ik zet dit alleen maar neer om duidelijkheid te krijgen over mijn eigen irritatie, die vaak niet eens reeël is.
De verhuizing van Emmen naar Roswinkel heeft voor mij als reden gehad dat hier in huis alles gelijkvloers is en dat alles heel makkelijk aan te passen was voor het gebruik van mijn rolstoel, de ruimte en de rust.
Naast ons huis was toen een garage in aanbouw. Bij de gemeente heb ik toen uitgezocht wat daar nou de bedoeling van was. In de vergunning stond omschreven dat het garage en opslag was.
Een inschrijving bij de kamer van koophandel leerde mij dat de buurman een bedrijf heeft.
Dus ik dacht: garage klaar, 's morgens laden, 's avonds parkeren, No Problem...
Aan de andere kant groot landbouw bedrijf, was toen het depot van de Agrarische Unie.
Dit zorgt voor best wel wat vrachtverkeer en landbouwverkeer, echter in huis heb je daar geen geluidsoverlast van door de dubbele beglazing. Navraag hier in de buurt leerde dat de overlast van het landbouw bedrijf ook minimaal was.
Echter mijn irritatie komt van de garage van de buurman.
Al sinds we hier wonen is hij daarmee bezig.
Met machines lawaai...., soms wel een halve of hele dag.....maar misschien is dat zelfs wel voor mijn gevoel zo.
Soms lijkt het ook wel het geluid van een werkplaats.
Of hij heeft op marktplaats een maaimachine te koop staan, en de koper komt dan bij mij aan de deur om de maaimachine op te halen.
Sommige van de machines die hij gebruikt storen op de tv, zodat tv kijken dan onmogelijk is.
Het lijkt soms wel of ik naast een bedrijf ben komen wonen en niet in het rustige buitengebied van Emmen.
Klagen heb ik bij de buurman nog nooit gedaan, omdat ik mezelf steeds heb afgevraagd of het niet aan mezelf ligt.
Een keer heeft Edwin iets tegen de buurman gezegd over een lamp bij hem. Hij heeft dit mooi opgelost door de lamp een kwartslag te draaien. Echter toen waren wel zijn woorden, ik doe op mijn grond wat ik wil. Ik denkdat mijn reactie dan niet zo fijn zal zijn als ik daar iets mee zou moeten. Want na deze woorden van de buurman heb ik het idee dat je dan dus uitgepraat bent.
Vorige week met de kip, stond Edwin met de buren te praten waarbij de kip in de tuin zat.
Het ging over dat we hier zo fijn wonen.
De enige 2 zinnen die Edwin zei waren: "De enige overlast die wij soms hebben is van die garage. Het lijkt soms wel een werkplaats, vraag me af of dat wel helemaal de bedoeling is."
Ik zei later al tegen Edwin dat hij dat beter niet had kunnen zeggen.
Gister werd ik ineens achter over het hek geroepen door de buurman van de garage.
De 2 zinnen van Edwin waren totaal opgeblazen.
En toen de buurman weer zei: ik doe wat ik wil. Zei ik dat we uitgepraat waren en liep weg, waardoor de buurman ook weer geirriteerd was. Edwin is het later met de buurman uit gaan praten en het is weer goed nu.
De woorden die echer door mijn hoofd blijven spoken zijn: ik doe wat ik wil.
Dat de buurman een lantaarnpaal neer zet zonder vergunning, ja die heb je eigenlijk nodig. Zelfs voor een vlaggenmast heb je die nodig! Ben ik het opzich mee eens, vergunningen zijn vaak grote onzin.Die alleen bedacht zijn om de overheidskas te spekken.
Als mensen er maar geen overlast van hebben....hij heeft het toen opgelost en dan mag hij doen wat hij wil.
Maar aan alles wat iemand wil zit toch een grens??? Klagen hoef je dus niet te doen want hij doet wat hij wil zijn steeds zijn woorden, dan ben je in mijn ogen uitgepraat.
Andere kant en daar kan hij niets aan doen.
Is het misschien wel zo dat ook deze woorden: ik doe wat ik wil, verweven zijn met de grondslag van mijn irritatie.
Daardoor stoor ik me misschien wel aan die woorden.....
Hoewel de buurman daar totaal niets aan kan doen.
Ik zou zo graag willen doen wat ik wil.
Ik loop echter tegen steeds meer dingen aan die ik niet meer kan.
Gewoon zoiets simpels als een hond eten geven kan ik vaak niet eens.
Of een glas uit de kast pakken, Edwin zet dan een glas op het aanrecht voor hij naar zijn werk gaat.
De laatste 12 maanden is de irritatie aan de garage van de buurman groter geworden.
Ik klaag soms steen en been tegen Edwin, hij zal er wel soms gek van worden.
Soms zeg ik zelfs regel maar een makelaar en zet het huis maar te koop.
Hoewel dit natuurlijk eigenlijk niet is wat ik wil.
Waar komt het nou allemaal door?
De laatste 12 maanden gaat het ineens harder achteruit met mezelf.
Ik heb een periode gehad dat ik niet veel meer kon als op de bank liggen en een beetje lezen of tv kijken. Met de herrie van de trilplaat en de machines die storen op de tv. Autorijden ging niet dus het even ontvluchten kon ook niet.
Lopen kon ik een tijdje bijna niet. Edwin verzorgde alle beesten.
De gigantische hoofdpijnen, clusterhoofpijn, waarbij elk geluid, zelfs het lopen van de honden te veel was. Clusterhoofdpijn voelt als 2 brandende ijspriemen in je hoofd achter je oog. Meer over clusterhoofdpijn
Soms moest ik me van de bank af hijsen omdat de bel ging en er iemand voor de deur stond die een maaimachine op kwam halen, niet bij mij maar bij de buurman dus!
Ook dit gaf irritatie en stress wat weer negatief werkt op de clusterhoofdpijn.
Ik heb daar injecties voor maar die werken niet altijd.
Gevolg daarvan, meer stress en daardoor nog meer pijn.
Heb letterlijk met mijn hoofd tegen de muur aan zitten bonken.
Al zolang als dat we hier wonen staat mijn rolstoel naast mijn bed, af en toe gebruik ik hem.
Maar het is voor mij nog steeds een enorme drempel.
Mijn rug is helemaal scheef, waardoor ik pijn heb bij het lopen en ook mijn heup verrot is.
Soms knakt bij elke stap mijn heup. Eigenlijk moet ik een nieuwe heup, maar dat doen ze bij mij niet.
Normaal gaat een heup 15 jaar mee, bij mij gokken ze in het gunstigste geval op 3 jaar.
Ik kom dus een keer als ik 75 ben in aanmerking voor een nieuwe heup.
Opereren aan mijn rug willen ze niet, omdat er meer als 80% kans is dat ik dan een volledige dwarslaesie krijg, nu kan ik altijd tenminste nog iets.
Vaak als ik door mijn knieën buig kom ik niet meer omhoog.Soms houd mijn been er ineens mee op en val ik zomaar om, zo heb ik mijn sleutelbeen uit de kom gevallen.
Door de problemen met mijn rug zitten er een aantal zenuwen bekneld, waardoor ik last heb van zenuwpijnen. In het ziekenhuis moest ik kiezen wat ik belangrijk vond. Ik vond auto kunnen rijden belangrijk en daarom krijg ik elk kwartaal een prik in mijn rug. Die prik is dus tegen de pijn in mijn been.
Meer als pijnbestrijding kunnen ze niet doen, en dan nog alleen op een bepaalde plek, nog niet eens overal.
Door dit alles ben ik een stuk sneller geirriteerd en soms onzeker over dingen.
In mijn omgeving is een hoop onbegrip en maar weinig mensen die zich een voorstelling kunnen maken van hoe het is. Ook daardoor ben ik weer sneller geirriteerd.
Er is een periode geweest van ruim 6 maanden dat ik alleen maar thuis gezeten heb. Ik kon geen autorijden en kon bijna niets. Ik verveelde me soms zelfs zo erg dat ik koffietijd ging kijken!
Dit was precies in de periode dat de buurman ging bestraten en dat geeft natuurlijk een enorme herrie, dat was bij mij de druppel.
Maar klagen bij de buurman?
Nee, het ligt niet allemaal aan de buurman.
Het merendeel zal bij mij liggen, ben veel te snel geirriteerd.
Hij is nou eenmaal aan het verbouwen en er iets moois van aan het maken.
En zonder geluid geen verbouwing.
En door de irritatie ga je er ook dingen bij halen die er eigenlijk helemaal niet toe doen.
Zoals of hij nu een bedrijf daar heeft met een werkplaats of niet.
Stel hij heeft als hobbie auto's pimpen...dat kan ook geluidsoverlast geven....mag hij dan zijn hobbie niet meer uitvoeren.
Het ligt dus aan mezelf.
Enige dat ik hoop is dat hij er wat moois van maakt.
En dat hij wat meer afstand neemt van de woorden: ik doe wat ik wil, want dat kan natuurlijk eigenlijk niet, overal zit een grens aan.
Ik hoop dat we wat leuker met elkaar om kunnen gaan, gewoon als buren.
Een ding kan de buurman wel wat aan doen, een bord bij de oprit naar de garage zetten met zijn adres. Dan komen er hier geen mensen meer om tuinmachines te halen.
Nu ga ik nog even terug naar de oude buurvrouw uit Den Haag.....
Ik snap het nu zo goed....je kunt soms door de eigen angsten, frustraties, verdriet en woede over je ziektes en handicaps zo oneerlijk zijn!
