Er was eens.......

Er was eens een oude wijze man.....
Hij vond dat hij altijd gelijk had en kon niet tegen zijn verlies.
Met schaken en dammen moest hij winnen.
Over vissen had hij de grootste verhalen, hoeveel er visserslatijn waren weet ik niet.

In een discussie werd hij eens zo kwaad op mij dat ik hem 2 weken niet gesproken heb, waarna hij voor het eerst zijn ongelijk toch toegaf.
Van zijn vrouw mocht hij geen worst en geen chocolade, dus verstopte voorraad in de kast naast zijn stoel.
De stoel raakte versleten maar een nieuwe kwam er niet, een lap over de stoel bood uitkomst in zijn cockpit.

Als hij beter had gezien wou hij nog een computer, honderduit vroeg hij naar de techniek.
Ging ik bij hem logeren ging de zaklamp mee, samen in de logeerkamer.
Ik op een stretcher en hij in het logeerbed, tussenin op de grond de zaklamp,zijn kunstgebit en bril.

Zodra hij lag was hij vertrokken, na 5 minuten puffende ademhaling, na een halfuur weer normaal.
Volgende morgen, bij 't ontbijt. Rollen met beschuit, muisjes en jam. Beschuit met een berg met boter, suiker eroverheen, je zag hem echt genieten en daar genoot ik van. Thuis smaakte beschuit heel anders.

Op straat groette hij iedereen vriendelijk en iedereen werd vrolijk.
Achter op de parkeerplaats waste hij vaak zijn auto. Een keer werd ik gepest door een van de buurtkinderen en sprong hij voor mij op de bres. Met zijn stok heeft hij het joch geslagen, machtig mooi vond ik dat toen om te zien.

Ook zijn buurvrouw moest eraan geloven, voeten vegen op haar mat.
Okay de buurvrouw was nieuwsgierig en een beetje vreemd.
Maar het plagen van de vrouw kwam voort uit driftigheid en koppigheid, heb ik dat van hem?

Ook zal ik nooit vergeten de ritjes naar het Jagershuis in Hoek van Holland, waar wij pannenkoeken en poffertjes gingen eten. Haring had hij al jaren niet meer gegeten omwille van de haringworm. Toen we hem konden overtuigen dat die er niet meer was heeft hij zich klem gegeten. Het was een genot om hem te zien genieten van de haringen.

Autorijden was hem lief, maar hield ineens op. Trappen lopen kon hij ook niet meer, want hij was slecht ter been. Eens hebben wij hem opgehaald samen met zijn vrouw, meegenomen naar Emmen.
Het hele huis wilde hij zien, op zijn kont de trappen op en af. Hij moest en zou echt alles zien.

Over het ontstaan van dingen wilde hij alles weten, stamde de mens af van Adam en Eva, was het de oerknal of de evolutie. God schiep alles zo was zijn geloof, maar toch twijfelde hij er soms aan.
Toch hield hij eraan vast.

Op een dag in de regen stonden mensen aan zijn graf, ik heb het idee dat het allemaal langs zijn vrouw heen gegaan is.

Het lieve mensje bleef alleen. Trots op de kast in de logeerkamer, vol met potjes HAK.
De ene dag aardappels schillen, al extra voor de volgende dag.
Eerste dag gekookt en volgende gebakken.
Potje HAK erbij en ze had eten.

Wat miste ik haar gehaktballen en haar aangemaakte andijvie en witlof.
Als we haar bezochten gingen we naar de snackbar of naar de Chinees.
Een kaassoufflé of een loempia, kon haar erg plezieren.
Ze werd doof, dement en oud.
De deurbel hoorde zij niet meer, bij mevrouw de Mol moest ik aanbellen om de galerij op te komen.
Als ik wel bij haar gebeld had en zij hoorde wel de bel.
Dan zat zij in haar stoel te wachten, maar ze schrok zich rot als ik binnen kwam.

Onze honden vond zij prachtig, die waren ook altijd welkom.
Dat de honden met elkaar speelde vond zij wel een beetje eng.
"Kijk die lelijk kijken", zei ze dan.

Afspraken maken heeft met haar nooit gekund, want wie weet dat ze dan ziek was, misschien ging zij wel dood. Naar Emmen mochten wij haar niet halen want wat als ze dood ging bij ons, zei ze dan.
Edwin grapte dan dat de kist wel in de auto paste en wij haar persoonlijk terug zouden brengen.

Dit zijn slechts een paar herinneringen aan mijn opa en mijn oma.