Gister liep de dag heel anders als verwacht.
Het plan gister was boodschappen doen, nog een extra kooi halen en de volière schoonmaken.
Maar het liep allemaal anders. Na de boodschappen,eerst stad en land afgereden opzoek naar een geschikte kooi voor een gouldamadine pop, zodat er maar 1 koppel in de kooi zit die we nu hebben.
Op marktplaats had ik al gekeken en daar stond niet naar mijn smaak op binnen 50 km.
Toen dus naar Duitsland gereden, eerst naar een tuincentrum. Ook daar geen kooi te vinden alleen minikooitjes. Maar tot mijn verbazing hadden ze wel mooie Vanda-orchideeën, Hannie is hier al lang naar opzoek, dus Hannie gebeld en we moesten hem maar meenemen voor haar, natuurlijk voor mezelf ook een meegenomen.
Door gereden naar een grote dierenwinkel in Meppen, ook geen kooi naar onze smaak.
Toen bedacht Edwin dat er een Wellkoop in Klazienaveen zat, op naar de Wellkoop dus.
Bij de Wellkoop hadden ze alleen een veel te grote kooi, dat werd het dus ook niet.
Maar ze hadden wel andere dingen waar we nog naar opzoek waren. Een andere voerbak voor in het kippenhok bij de haan en ook een gritbakje. Ook vond ik nog onkruidzaden, vinden de vogels erg lekker.
Vervolgens op weg naar de Intratuin in Emmen. Onderweg bedacht ik me dat misschien verzendhuis Witjes ( groothandel in huisdierbenodigdheden) wel kooien had, daar dus langsgereden terwijl we bedachten dat Witjes op zaterdag dicht is, was ook zo de auto van Rita stond er niet.
Aangekomen bij de Intratuin, halve winkel door om bij de dierenafdeling te komen.
Ook niets naar onze smaak.....
Het lijkt wel of mensen per definitie een vogel in een minikooitje willen houden.
Langs de orchideeën gelopen bij de Intratuin, wow die denken zeker dat ze van goud zijn.
Vreselijk duur dus, maarja ik heb ook al zoveel orchideeën, dus was ook niet opzoek.
Toen besloten we nog even te kijken bij dierenwinkel Jumper in Emmen en daarna door te gaan naar Hannie, daar waren we dan toch in de buurt.
En ja hoor, eindelijk bij Jumper zijn we geslaagd!
Met kooi, orchideeën en andere spulletjes richting Hannie dus.....
Bij Hannie de Vanda afgegeven en 2 koppen koffie gedronken.
Onderweg bespraken we dat het schoonmaken van de volière dan maar morgen kwam.
Inmiddels was het al 17:00 uur.
Thuis aangekomen snel wat gedronken, kippen en konijntje gevoerd.
Toen de nieuwe kooi in orde gemaakt en een van de gouldamadine popjes erin gezet.
Weer tijd voor wat drinken, begint Edwin na te denken...zielig dat ene vogeltje alleen....
Heeft hij natuurlijk gelijk in.
Ik zei dus ik ben zo terug en ging naar mijn kamer.
Achter mijn computer naar marktplaats, zoeken naar een gouldamadine man, tijdens het zoeken viel mijn oog op wat anders en ik vond een gouldamadine man.
Ik liet de 2 advertenties open staan en zei tegen Edwin dat hij de 2 advertenties eens moest bekijken.
De advertentie van de gouldamadine man moest hij lezen en de andere gewoon eens bekijken.
Al snel had Edwin het niet meer over een gouldamadine.
Maar vroeg hij waar ik die 2 wilde neerzetten. Ik had al een plek, in mijn kamer.
Welke vogels het zijn en het verhaal van die vogels vertel ik op het andere blog:http://voliereblogroswinkel.blogspot.com/2012/02/2-nieuwe-bewoners.html
Na de mensen van de advertentie gebeld te hebben, liep ik van de woonkamer naar mijn kamer.
Onderweg kwam ik Tim tegen, ik moet er nog steeds aan wennen dathij niet goed ziet.
Ik had dus verwacht dat hij de aan de kant zou gaan, echter badluck...en ik lag op de grond.
Edwin heeft mij overeind geholpen.
Toen snel de aanhanger aan de auto,naar de pin automaat in Nieuw-Weerdinge.
Onderweg kwam ik tot de ontdekking dat we een loper voor de twee vogels vergeten waren.
Na het pinnen weer terug naar huis dus.
Daarna onderweg naar Stadskanaal.
Vogels opgehaald en weer terug naar huis.
Eenmaal thuis begon mijn heup weer tegen te werken.
Ik kon niets meer en mijn koek was op....
Het was al 20:00 uur, Edwin heeft alleen die vieze kooi van die vogels schoongemaakt.
En om 20:30 heb ik nog pillen genomen en een boterham gegeten, na 21:30 weet ik niets meer.
Ik ben in slaap gevallen op de bank.
Rond 1:30 weer wakker, mezelf van de bank gesleept en achter mijn pc.
Soms loopt een dag dus heel anders en is het drukker dan dat eigenlijk goed voor me is.
Heb te veel gelopen.
zondag 26 februari 2012
donderdag 23 februari 2012
Soms kun je erg om ze lachen...
Toen ik gister met Hannie aan de telefoon zat vertelde zij mij over een van haar vorige honden. Die hond keek vaak tv met haar. Behalve als er apen op de tv waren dan was die hond nergens te vinden. Er was namelijk een keer een programma op tv, waar die hond dus naar keek, waarin een aap richting de camera op de cameraman sprong. Waarschijnlijk leek het voor die hond alsof de aap bovenop hem sprong.
Dit verhaal deed mij een beetje denken aan het volgende verhaal.
Toen wij van dit huis net de sleutel hadden en het een heel mooie dag was, waren de honden buiten. Ineens hoorde ik heel hard paniekerig geblaf. Het waren Babs en Ilan. Elke keer als ik kwam kijken wat er aan de hand was, kwamen ze naar mij toe gelopen. Ik kon eerst dus niet ontdekken waarom ze zo aan het blaffen waren.
Het was dus lekker zonnig en ik besloot in de middag lekker buiten te gaan zitten, onder onze kastanjeboom. Ik had mijn foto camera bij me om eventueel de honden en wat vogels op de foto te zetten. Het begon een beetje te waaien, waardoor het hek een beetje klapperde. Meteen stoven Babs en Ilan richting het hek, en begonnen weer een heel concert. Nu wist ik waarom ze zo reageerden.
Er hing een paardekop aan de achterkant van de garage, in combinatie met het geklapper van het hek klopte het vogels Babs en Ilan niet. De paardekop vonden ze dus maar niets.
Natuurlijk heb ik het op de foto gezet.
Dit verhaal deed mij een beetje denken aan het volgende verhaal.
Toen wij van dit huis net de sleutel hadden en het een heel mooie dag was, waren de honden buiten. Ineens hoorde ik heel hard paniekerig geblaf. Het waren Babs en Ilan. Elke keer als ik kwam kijken wat er aan de hand was, kwamen ze naar mij toe gelopen. Ik kon eerst dus niet ontdekken waarom ze zo aan het blaffen waren.
Het was dus lekker zonnig en ik besloot in de middag lekker buiten te gaan zitten, onder onze kastanjeboom. Ik had mijn foto camera bij me om eventueel de honden en wat vogels op de foto te zetten. Het begon een beetje te waaien, waardoor het hek een beetje klapperde. Meteen stoven Babs en Ilan richting het hek, en begonnen weer een heel concert. Nu wist ik waarom ze zo reageerden.
Er hing een paardekop aan de achterkant van de garage, in combinatie met het geklapper van het hek klopte het vogels Babs en Ilan niet. De paardekop vonden ze dus maar niets.
Natuurlijk heb ik het op de foto gezet.
 |
| Babs die tegen de paardekop aan het grommen is |
 |
| samen tegen de paardekop |
dinsdag 21 februari 2012
Vogelblogs van Davy Roswinkel
Ik heb besloten het blog op te gaan splitsen.
Er komen 2 blogs bij:
Volière Blog Roswinkel , een blog over al onze eigen vogels, natuurlijk met foto's, filmpjes, achtergrondinformatie en broedverslagen. Ook zal ik via een soort dagboek verslag doen over sommige vogels.
en
Vogel Blog Roswinkel , een blog over vogels in de vrije natuur, ook in onze tuin. Natuurlijk ook met foto's, filmpjes en achtergrondinformatie.
De updates van beide blogs worden geplaatst op Facebook en op Twitter.
Er komen 2 blogs bij:
Volière Blog Roswinkel , een blog over al onze eigen vogels, natuurlijk met foto's, filmpjes, achtergrondinformatie en broedverslagen. Ook zal ik via een soort dagboek verslag doen over sommige vogels.
en
Vogel Blog Roswinkel , een blog over vogels in de vrije natuur, ook in onze tuin. Natuurlijk ook met foto's, filmpjes en achtergrondinformatie.
De updates van beide blogs worden geplaatst op Facebook en op Twitter.
Westerlingen in Drenthe
Westerlingen, zo noemen de Drenten, mensen die van voorbij Zwolle komen.
En al helemaal mensen uit de grote steden.
Soms kijken de Drenten, totaal zonder reden, op tegen westerlingen.
Alsof westerlingen iets bijzonders zijn.
Ook klagen Drenten vaak over westerlingen.
Ze zouden zich hier niet aanpassen en alles hier willen veranderen.
In Drenthe verschilt het heel erg, waar iemand uit Drenthe vandaan komt.
Uit een klein gehucht of uit een groot dorp, zoals bijvoorbeeld Emmen.
Laat ik beginnen met de Drentse taol (taal). Mensen uit de kleinere dorpen slikken vaak letters in waardoor het gesprek niet meer te volgen is, het lijkt een beetje op het geknauw uit Groningen.
Mensen uit Emmen spreken nauwelijks meer echt Drents, maar het Nederlands bij de kinderen is ook erg slecht. Ik snap dan ook niet dat mensen in Emmen heel graag willen dat hun kinderen op school les krijgen in de Drentse taal.
Drenten zouden stug zijn, dit is niet mijn ervaring, maar het zit in mijn ogen iets anders in elkaar.
Een Drent kijkt eerst vanaf een afstand de kat uit de boom.
En heeft na het kijken zijn mening al snel klaar.
Die mening zien ze dan ook vaak als waarheid.
Oja, roddelen, ik denk dat dat hier meer opvalt, omdat in sommige straten of dorpen hele families bijelkaar wonen en je dus van een afstand heel de familie soap meemaakt.
In een stad woont iedereen naar mijn idee toch wat meer verspreid en bemoeien mensen zich toch wat minder met elkaar.
Het geroddel is soms wel grappig, in ons vorige huis gingen de meest vreemde verhalen door de straat.
Van het verhaal dat Edwin en ik met een koffertje met geld uit Den Haag waren gekomen tot het verhaal dat Edwin mijn broer was en onze moeder een heel klein Indisch vrouwtje met korte beentjes die je bijna nooit zag.
Ik vond het allemaal prima, ik kon er wel om lachen.
Opvallend vond ik altijd het verhaal van mijn moeder als zij met de trein kwam.
Ze vertelde dan altijd dat ze de jongeren zo beleefd vond iedereen zegt elkaar gedag ook al kent men elkaar niet.
Ik ben daarover na gaan denken waarom zeggen mensen elkaar gedag als ze elkaar niet kennen.
En waarom doen mensen in bijvoorbeeld Den Haag dat niet?
Ik ben dat toen eens uit gaan zoeken hoe dat kwam.
Uit een onderzoek bleek dat mensen uit een dorp meer begaan zijn met hun woonplaats.
Dit in tegenstelling tot stedelingen die meer op zichzelf gericht zijn.
Ook liet dat onderzoek zien dat een hoge bevolkingsdichtheid leidde tot apathie richting de omgeving.
Maar nu ben ik misschien weer dwars, ik ben het met dat onderzoek niet helemaal eens!
Het echte dorpse is bijvoorbeeld in Emmen, al jaren ver te zoeken.
En zeker bij de jeugd. Ik denk meer dat het gewoonte en de buitenkant is.
Een Drent doet namelijk altijd zijn best om je te helpen of om aardig gevonden te worden.
Maar na iets meer als 10 jaar in Drenthe ben ik er nooit achter gekomen wat Drenten nu daadwerkelijk van je vinden.
Dat heb ik altijd alleen terug gehoord via de roddels.
Hier in Roswinkel spelen heel andere dingen als in Emmen.
Je moet hier als westerling niet gaan wonen als je niet tegen de veeteelt kan, of denkt dat te kunnen veranderen, of denkt dat je het beter weet.
Ook ben ik blij dat wij buiten de bebouwde kom van Roswinkel wonen en niet in het dorp zelf.
We hebben eigenlijk maar met een van de uren contact en dat is ook maar af en toe.
In het dorp roddelen ze over vanalles en nog wat, dat is hier misschien ook wel maar daar hoor ik dus niets van.
Hier doet iedereen waar hij zin in heeft. Dat is aan de ene kant prettig maar soms ook niet.
Met aanpassen bedoelen Drenten denk ik het leefritme hier.
In de stad gaat alles gehaast en hier gaat alles op zijn elf en dertigste.
Soms is dat wel vervelend, maar aan de andere kant als je je daar druk om gaat maken heb je alleen jezelf ermee.
Sommige mensen die hier weleens komen hebben het erover dat het Noorden achter loopt.
Ook dit ben ik niet met die mensen eens.
Hier is ook internet, TV, en alle winkels die er in de rest van het land ook zijn.
Dat achterlopen heeft denk ik te maken met het feit dat hier wat later afwijkende dingen een trend worden.
Ook hier willen jongeren namelijk bij een groep horen, maar hier is de groepsdruk denk ik anders.
Ik denk dat als iemand hier ineens met een nieuwe trend komt, dat die persoon eerder buiten de groep valt als in een stad.
Wel valt mij in sommige dorpen op dat het allemaal even armoedig is.
Vaak is er dan in die dorpen sprake van alcoholproblemen.
Maar dat is als je terug gaat denken niet zo gek.
Dit is namelijk vooral in de echt veendorpen.
Waar vroeger dus veenarbeiders, turfstekers woonden.
Veel anders hadden die mensen niet dus werd er al snel naar de drank gegrepen, verder werden ze aan hun lot overgelaten. Nu weten we allemaal dat verslavingen erfelijk zijn....dus daar heb je het antwoord.
In Nieuw-Weerdinge bijvoorbeeld zit een supermarkt die goed loopt, ja....op de verkoop van kratten bier.
Maar terug naar het verschil tussen een Drent en een Hagenees.
Als een Hagenees een mening heeft zal je dat weten ook, of je wil of niet.
Een Drent heeft een mening maar zal die bijna nooit recht in je gezicht zeggen.
Je zou kunnen zeggen dat op dit punt een Hagenees eerlijker is, maar een Hagenees gaat dus wel een confrontatie aan en een Drent niet.
Een Drent heeft dus wel een mening maar daar heeft een ander geen last van.
Ik zelf vind de meeste Drenten daardoor wel makkelijker in de omgang als een Hagenees.
Maar ik moet ook eerlijk zeggen dat ik niet altijd tegen die buitenkant kan, ik heb juist een confrontatie af en toe ook weleens nodig, zal wel komen omdat ik zelf een Hagenees ben.
En al helemaal mensen uit de grote steden.
Soms kijken de Drenten, totaal zonder reden, op tegen westerlingen.
Alsof westerlingen iets bijzonders zijn.
Ook klagen Drenten vaak over westerlingen.
Ze zouden zich hier niet aanpassen en alles hier willen veranderen.
In Drenthe verschilt het heel erg, waar iemand uit Drenthe vandaan komt.
Uit een klein gehucht of uit een groot dorp, zoals bijvoorbeeld Emmen.
Laat ik beginnen met de Drentse taol (taal). Mensen uit de kleinere dorpen slikken vaak letters in waardoor het gesprek niet meer te volgen is, het lijkt een beetje op het geknauw uit Groningen.
Mensen uit Emmen spreken nauwelijks meer echt Drents, maar het Nederlands bij de kinderen is ook erg slecht. Ik snap dan ook niet dat mensen in Emmen heel graag willen dat hun kinderen op school les krijgen in de Drentse taal.
Drenten zouden stug zijn, dit is niet mijn ervaring, maar het zit in mijn ogen iets anders in elkaar.
Een Drent kijkt eerst vanaf een afstand de kat uit de boom.
En heeft na het kijken zijn mening al snel klaar.
Die mening zien ze dan ook vaak als waarheid.
Oja, roddelen, ik denk dat dat hier meer opvalt, omdat in sommige straten of dorpen hele families bijelkaar wonen en je dus van een afstand heel de familie soap meemaakt.
In een stad woont iedereen naar mijn idee toch wat meer verspreid en bemoeien mensen zich toch wat minder met elkaar.
Het geroddel is soms wel grappig, in ons vorige huis gingen de meest vreemde verhalen door de straat.
Van het verhaal dat Edwin en ik met een koffertje met geld uit Den Haag waren gekomen tot het verhaal dat Edwin mijn broer was en onze moeder een heel klein Indisch vrouwtje met korte beentjes die je bijna nooit zag.
Ik vond het allemaal prima, ik kon er wel om lachen.
Opvallend vond ik altijd het verhaal van mijn moeder als zij met de trein kwam.
Ze vertelde dan altijd dat ze de jongeren zo beleefd vond iedereen zegt elkaar gedag ook al kent men elkaar niet.
Ik ben daarover na gaan denken waarom zeggen mensen elkaar gedag als ze elkaar niet kennen.
En waarom doen mensen in bijvoorbeeld Den Haag dat niet?
Ik ben dat toen eens uit gaan zoeken hoe dat kwam.
Uit een onderzoek bleek dat mensen uit een dorp meer begaan zijn met hun woonplaats.
Dit in tegenstelling tot stedelingen die meer op zichzelf gericht zijn.
Ook liet dat onderzoek zien dat een hoge bevolkingsdichtheid leidde tot apathie richting de omgeving.
Maar nu ben ik misschien weer dwars, ik ben het met dat onderzoek niet helemaal eens!
Het echte dorpse is bijvoorbeeld in Emmen, al jaren ver te zoeken.
En zeker bij de jeugd. Ik denk meer dat het gewoonte en de buitenkant is.
Een Drent doet namelijk altijd zijn best om je te helpen of om aardig gevonden te worden.
Maar na iets meer als 10 jaar in Drenthe ben ik er nooit achter gekomen wat Drenten nu daadwerkelijk van je vinden.
Dat heb ik altijd alleen terug gehoord via de roddels.
Hier in Roswinkel spelen heel andere dingen als in Emmen.
Je moet hier als westerling niet gaan wonen als je niet tegen de veeteelt kan, of denkt dat te kunnen veranderen, of denkt dat je het beter weet.
Ook ben ik blij dat wij buiten de bebouwde kom van Roswinkel wonen en niet in het dorp zelf.
We hebben eigenlijk maar met een van de uren contact en dat is ook maar af en toe.
In het dorp roddelen ze over vanalles en nog wat, dat is hier misschien ook wel maar daar hoor ik dus niets van.
Hier doet iedereen waar hij zin in heeft. Dat is aan de ene kant prettig maar soms ook niet.
Met aanpassen bedoelen Drenten denk ik het leefritme hier.
In de stad gaat alles gehaast en hier gaat alles op zijn elf en dertigste.
Soms is dat wel vervelend, maar aan de andere kant als je je daar druk om gaat maken heb je alleen jezelf ermee.
Sommige mensen die hier weleens komen hebben het erover dat het Noorden achter loopt.
Ook dit ben ik niet met die mensen eens.
Hier is ook internet, TV, en alle winkels die er in de rest van het land ook zijn.
Dat achterlopen heeft denk ik te maken met het feit dat hier wat later afwijkende dingen een trend worden.
Ook hier willen jongeren namelijk bij een groep horen, maar hier is de groepsdruk denk ik anders.
Ik denk dat als iemand hier ineens met een nieuwe trend komt, dat die persoon eerder buiten de groep valt als in een stad.
Wel valt mij in sommige dorpen op dat het allemaal even armoedig is.
Vaak is er dan in die dorpen sprake van alcoholproblemen.
Maar dat is als je terug gaat denken niet zo gek.
Dit is namelijk vooral in de echt veendorpen.
Waar vroeger dus veenarbeiders, turfstekers woonden.
Veel anders hadden die mensen niet dus werd er al snel naar de drank gegrepen, verder werden ze aan hun lot overgelaten. Nu weten we allemaal dat verslavingen erfelijk zijn....dus daar heb je het antwoord.
In Nieuw-Weerdinge bijvoorbeeld zit een supermarkt die goed loopt, ja....op de verkoop van kratten bier.
Maar terug naar het verschil tussen een Drent en een Hagenees.
Als een Hagenees een mening heeft zal je dat weten ook, of je wil of niet.
Een Drent heeft een mening maar zal die bijna nooit recht in je gezicht zeggen.
Je zou kunnen zeggen dat op dit punt een Hagenees eerlijker is, maar een Hagenees gaat dus wel een confrontatie aan en een Drent niet.
Een Drent heeft dus wel een mening maar daar heeft een ander geen last van.
Ik zelf vind de meeste Drenten daardoor wel makkelijker in de omgang als een Hagenees.
Maar ik moet ook eerlijk zeggen dat ik niet altijd tegen die buitenkant kan, ik heb juist een confrontatie af en toe ook weleens nodig, zal wel komen omdat ik zelf een Hagenees ben.
maandag 20 februari 2012
In 1 maand tijd duizend page views
Leuk dat er mensen zijn die dit blog lezen, bedankt!
Pageviews per land
|
Pageviews per browser
Pageviews per besturingssysteem
|
Muizen
Soms horen we hier in huis ergens geknaag, ergens in het plafond of in een muur.
Muizen dus....
Logisch dat er hier op het platteland muizen zijn, ik vind het wel leuke beestjes maar er moeten er niet te veel in huis zitten.
Buiten onder het hondenhok heeft Ilan weleens een spitsmuis gevangen, de honden vangen ze maar bijten ze niet dood.
Alle muizen die ik kan vangen laat ik tegenover het huis bij het kanaal vrij, geen flauw idee of ze misschien wel net zo hard weer terug naar huis rennen.
Op dit moment hoor ik al een paar dagen geknaag in het plafond van mijn kamer, ach waarschijnlijk als het weer wat warmer is zullen de muizen weer naar buiten gaan.
En natuurlijk met al het voer voor de buitenvogels, eten de muizen daar ook mee.
Ook hebben we een tijdje echt muizen in huis gehad, ze knaagden toen aan de bus met voer voor de agapornissen. Inmiddels komen ze daar niet meer.
Muizengif hebben we ook staan, in een schoteltje, in een kastje in de woonkamer.
Ergens vind ik het zielig maar de muizen moeten niet te veel in huis komen.
Ik hoop altijd maar dat ik ze kan vangen en gewoon aan de overkant van het huis vrij kan laten.
Muizen dus....
Logisch dat er hier op het platteland muizen zijn, ik vind het wel leuke beestjes maar er moeten er niet te veel in huis zitten.
Buiten onder het hondenhok heeft Ilan weleens een spitsmuis gevangen, de honden vangen ze maar bijten ze niet dood.
Alle muizen die ik kan vangen laat ik tegenover het huis bij het kanaal vrij, geen flauw idee of ze misschien wel net zo hard weer terug naar huis rennen.Op dit moment hoor ik al een paar dagen geknaag in het plafond van mijn kamer, ach waarschijnlijk als het weer wat warmer is zullen de muizen weer naar buiten gaan.
En natuurlijk met al het voer voor de buitenvogels, eten de muizen daar ook mee.
Muizengif hebben we ook staan, in een schoteltje, in een kastje in de woonkamer.
Ergens vind ik het zielig maar de muizen moeten niet te veel in huis komen.
Ik hoop altijd maar dat ik ze kan vangen en gewoon aan de overkant van het huis vrij kan laten.
zondag 19 februari 2012
Tante Babs
In September 2008, toen we wisten dat we afscheid moesten nemen van onze herder Bobbie,
besloten we er een puppie bij te nemen.
Ik ben toen gaan zoeken naar een Tervuerense Herder fokker, omdat ik wel dat wel mooie honden vind.
Op internet vond ik er een in Sellingen.
Op dat moment had deze fokker geen volbloed Tervuerense Herders.
Alleen had ze een foutje, zo noemde zij het.
Een van haar Tervuerense Herders had door een hek heen een loopse Laekense Herder gedekt.
 |
| Foto op de eerste dag dat we Babs hadden |
Ik ben eerst alleen naar Sellingen gegaan, heb weer de tijd genomen om een puppie uit te zoeken.
Er was qua uiterlijk een duidelijk verschil tussen de puppies, dus ik zou later als de pups weg mochten,
zo de door mij uitgekozen pup eruit halen.
Ik sprak af met de fokker dat ik terug zou komen met Edwin, om te kijken welke pup Edwin uit zou zoeken.
Toen ik daar trouwens de grijs gevlamde Tervuerense Herders zag, had ik al besloten dat er zeker later nog een hond bij zou komen, maar eerst deze pup en dan kijken wat Edwin ervan zou vinden.
Een week later mochten we de pup op komen halen. Edwin ging mee naar Sellingen.
Tot mijn grote verbazing koos hij dezelfde pup uit als ik!
Dit zou bij de 2 volgende puppie trouwens ook zo zijn.....
Omdat de pup dus geen stamboom had, had de pup ook nog geen naam.
Onderweg in de auto terug naar huis zei ik: Dit is een Babs.
Zij kreeg dus de naam Babs.
Bobbie en Tim waren allebei gek op puppies, dus Bobbie leefde ondank dat ze zo ziek was helemaal op.
Ook ben ik met Babs gaan uitzoeken hoe clickertraining nou werkte. En ben dit zelf dus ook met Babs gaan doen, Babs en ik vonden het geweldig.
Na ongeveer een week moesten we Bobbie begraven, Tim en Babs bleven samen achter.
Gelukkig kunnen zij het prima vinden met elkaar.
 |
| Tim en Babs met een touw dat bijna net zo groot als Babs was. |
Het opgroeien van Babs is eigenlijk heel snel gegaan, alleen moesten we het dit keer zonder Bobbie doen, zij had geholpen Tim op te voeden. Tim deed dit niet echt, die vindt alles wel best en speelde liever met Babs.
Elke dag ging ik met Babs en Tim naar het Noord-Barger Bos, we liepen daar altijd met een hele grote groep mensen met honden. Babs wilde altijd maar door elke hond aardig gevonden worden, zij likte die honden dan onderaan de bek, waarbij Babs als ze kon haar kop daarna zo ongeveer in de grond drukte. Meestal had ze succes, behalve bij Sophie, een oude Alaska Malamute.
 |
| Babs en ik op de bank aan het slapen. |
Wel kon Babs het goed vinden met Lightning(Husky) en Coral(Herder kruising), nu was ik daar niet altijd even blij mee. Want deze 2 honden gingen altijd achter de reeën aan waarna ze soms uren weg bleven. Toen Babs wat ouder was ging Babs met hen mee. Zij renden dan echt het hele bos door en als ze terug kwamen waren ze zo moe dat ze echt de tong op de grond hadden hangen en niet meer naar huis wilde lopen. Gelukkig heb ik Babs dit af kunnen leren, met clickertraining.
 |
| Babs alleen op de bank in de deken gewikkeld. |
 |
| Foto van 17-02-2012 |
Zij is dus de tante van Ilan de pup die er na haar bij kwam.
 |
| Babs op de Bank. |
zaterdag 18 februari 2012
Nieuws, sensatie of allebei? Over de lawine.
Gister, nog voordat het nieuws over de lawine op de televisie was, ontving ik diverse twitter berichten over het lawine ongeluk.
Nadat bekend was dat het prins Friso was besloot ik Hannie te bellen.
Ik vroeg haar of zij het nieuws al gehoord had, zij wist nog van niets.
Weer een twitter bericht, nu met een aankondiging over een extra uitzending op Nederland 1.
Allebei zette we de tv aan en bekeken zwijgend de uitzending.
Na de uitzending waren we er al snel uit: waarom gaat iemand, nu met alle waarschuwingen, off piste skiën?
We vonden het erg voor de familie maar wel een beetje eigen schuld.
De Oranjes denken al jaren dat ze alles kunnen, alles mogen en zo ongeveer onsterfelijk zijn.
Ook hadden we het erover dat zij natuurlijk meteen de beste artsen krijgen, al moeten ze worden overgevlogen, terwijl de artsen bij ons vaak niet eens tot een diagnose komen.
Vervolgens vroegen we ons af of dit nu nieuws was.
Als er iets met ons zou gebeuren dan zou er geen haan en zeker geen nieuwsuitzending naar kraaien.
Ondertussen zagen we op tv dat het ineens wereldnieuws was, wat overdreven prins Friso is geen lid meer van het Koninklijk Huis. Ook speculeerden we over zijn gezondheid en dat hij waarschijnlijk zou overlijden.
Alle mensen op de tv hadden wel een idee, de een wist het nog beter als de ander.
Iedereen werd opgetrommeld, reanimatiedeskundigen, ski-leraren en lawine-experts.
Nu hebben we allebei dus niets met het Koningshuis, maar ondertussen zaten we wel al meer als een uur aan de telefoon.
Toen begonnen ze op tv een portret uit te zenden over prins Friso, belachelijk, net of hij al overleden was.
Tussen de nieuwe tv uitzendingen door liep ik naar mijn computer om het laatste nieuws over prins Friso te kunnen voorlezen aan Hannie.
Ondertussen hadden we het even over onze volières, maar onderbraken ons gesprek voor een nieuwe nieuwsuitzending.
Na bijna 2 uren besloten we een eind te maken aan ons telefoongesprek.
Ik ging achter mijn computer zitten met een kop koffie.
Diverse live-blogs opende ik en op mijn laptop bekeek ik de NOS uitzending en op mijn PC de RTL uitzending.
Na een aantal koppen koffie en daarna ook thee, kwam Edwin thuis uit Groningen.
Laptop uit, en beeldscherm van de pc uit.
Kort gepraat over het lawine ongeluk.
Uiteindelijk werd ik rond 1:30 weer wakker.
En bedacht me waarom heb ik alles over dat ongeluk gevolgd?
Via live-blogs, twitter en vele tv uitzendingen.
Ben ik nu ineens zo geïnteresseerd in het Koningshuis?
Of bezit ik ineens de moderne sensatie lust?
Een lust die de journalisten hebben. Hoe vaak zien we geen auto ongeluk waar een journalist met zijn camera zo ongeveer in de auto kruipt om het bebloede slachtoffer te filmen en verslag uit te brengen.
Dezelfde vreemde wil om alles maar te weten over de huidige gezondheid van prins Friso, het liefst nog voor de familie het weet.
Laat ik me nu zo snel meeslepen door de snelle social media?
Ik denk dat ik er gewoon niet over na moet denken wat het nu is.
Nieuwsvergaring of sensatie lust......
Misschien wel een mix van allebei.
Nadat bekend was dat het prins Friso was besloot ik Hannie te bellen.
Ik vroeg haar of zij het nieuws al gehoord had, zij wist nog van niets.
Weer een twitter bericht, nu met een aankondiging over een extra uitzending op Nederland 1.
Allebei zette we de tv aan en bekeken zwijgend de uitzending.
Na de uitzending waren we er al snel uit: waarom gaat iemand, nu met alle waarschuwingen, off piste skiën?
We vonden het erg voor de familie maar wel een beetje eigen schuld.
De Oranjes denken al jaren dat ze alles kunnen, alles mogen en zo ongeveer onsterfelijk zijn.
Ook hadden we het erover dat zij natuurlijk meteen de beste artsen krijgen, al moeten ze worden overgevlogen, terwijl de artsen bij ons vaak niet eens tot een diagnose komen.
Vervolgens vroegen we ons af of dit nu nieuws was.
Als er iets met ons zou gebeuren dan zou er geen haan en zeker geen nieuwsuitzending naar kraaien.
Ondertussen zagen we op tv dat het ineens wereldnieuws was, wat overdreven prins Friso is geen lid meer van het Koninklijk Huis. Ook speculeerden we over zijn gezondheid en dat hij waarschijnlijk zou overlijden.
Alle mensen op de tv hadden wel een idee, de een wist het nog beter als de ander.
Iedereen werd opgetrommeld, reanimatiedeskundigen, ski-leraren en lawine-experts.
Nu hebben we allebei dus niets met het Koningshuis, maar ondertussen zaten we wel al meer als een uur aan de telefoon.
Toen begonnen ze op tv een portret uit te zenden over prins Friso, belachelijk, net of hij al overleden was.
Tussen de nieuwe tv uitzendingen door liep ik naar mijn computer om het laatste nieuws over prins Friso te kunnen voorlezen aan Hannie.
Ondertussen hadden we het even over onze volières, maar onderbraken ons gesprek voor een nieuwe nieuwsuitzending.
Na bijna 2 uren besloten we een eind te maken aan ons telefoongesprek.
Ik ging achter mijn computer zitten met een kop koffie.
Diverse live-blogs opende ik en op mijn laptop bekeek ik de NOS uitzending en op mijn PC de RTL uitzending.
Na een aantal koppen koffie en daarna ook thee, kwam Edwin thuis uit Groningen.
Laptop uit, en beeldscherm van de pc uit.
Kort gepraat over het lawine ongeluk.
Uiteindelijk werd ik rond 1:30 weer wakker.
En bedacht me waarom heb ik alles over dat ongeluk gevolgd?
Via live-blogs, twitter en vele tv uitzendingen.
Ben ik nu ineens zo geïnteresseerd in het Koningshuis?
Of bezit ik ineens de moderne sensatie lust?
Een lust die de journalisten hebben. Hoe vaak zien we geen auto ongeluk waar een journalist met zijn camera zo ongeveer in de auto kruipt om het bebloede slachtoffer te filmen en verslag uit te brengen.
Dezelfde vreemde wil om alles maar te weten over de huidige gezondheid van prins Friso, het liefst nog voor de familie het weet.
Laat ik me nu zo snel meeslepen door de snelle social media?
Ik denk dat ik er gewoon niet over na moet denken wat het nu is.
Nieuwsvergaring of sensatie lust......
Misschien wel een mix van allebei.
vrijdag 17 februari 2012
De perfecte zondag
De zondag vind ik de vervelendste dag van de week.
Ik vind het altijd een saaie dag, weinig beweging op straat.
En alles komt maar laat op de dag opgang, ik ben bijna altijd rond 4 uur wakker, misschien dat dat meespeelt.
Behalve als het een zondag is waarop we Hannie en haar honden ophalen!
Dat is mijn perfecte zondag.
Vroeg in de ochtend halen we Hannie dan op.
Niets moet en alles mag, als het maar leuk is.
Geen zondagse kleren maar soms gewoon een joggingbroek.
Geen opgedirkte bedoeling, maar gewoon jezelf zijn.
Praten doen we over vanalles en nog wat, we hebben genoeg onderwerpen.
Eenmaal binnen een luide begroeting van 5 honden, na een minuut of 5 is alles weer rustig.
Zitten en het eerste kopje koffie.
Hanne pakt dan meestal haar breiwerk erbij.
En het gepraat over vanalles en nog wat begint.
Meningen genoeg, alleen een oordeel blijft op het eind uit.
We laten ieder in zijn waarde.
Soms hoeven we niet eens wat te zeggen en weten we genoeg.
Ook zijn we vaak stil om te genieten van de film die zich in huis afspeel.
In de hoofdrol 7 honden, wat trouwens altijd goed gaat.
Veel andere mensen willen dit vaak niet geloven.
Maar we laten de honden het zelf uitzoeken, vaak gaat het juist mis als mensen zich ermee bemoeien.
Dan tijd voor een broodje, 2 tot 3 stuks.
Daarna soms een wandeling ergens in de buurt, of een bezoek aan het tuincentrum in Duitsland.
Of we blijven gewoon lekker thuis.
Vele kopjes koffie, humor, zelfspot en gezelligheid, later is het tijd voor het avondeten.
7 honden in de woonkamer en niet een die in de keuken komt terwijl we aan tafel zitten.
Altijd wat lekkers eten en een lekker toetje.
Dan 7 honden eten geven, gaat ook altijd goed.
Kopje koffie en daarna hannie weer naar huis brengen, het is inmiddels rond half 8.
Wat een heerlijke zondagen zijn dat.
Dan ontdek je waar het in een vriendschap echt om gaat en wat echte vriendschap is.
Ieder in zijn/haar waarde laten.
Elkaar helpen binnen je eigen mogelijkheden en daar niets voor terug verwachten.
Iemand helpen omdat je dat leuk vindt en niet omdat je dat op welk manier dan ook verplicht bent.
Samen kunnen genieten van kleine dingen, zoals bijvoorbeeld de Kerst met Hannies zelfgemaakte snert! En daar nog blijer mee zijn als met een 4 gangen vreetpartij.
Eigenlijk dus gewoon lekker jezelf kunnen zijn, en niet bang te hoeven zij dat de ander daar een oordeel over heeft of op zijn tenen getrapt is.
Dat is pas een echte vriendschap!
Ik vind het altijd een saaie dag, weinig beweging op straat.
En alles komt maar laat op de dag opgang, ik ben bijna altijd rond 4 uur wakker, misschien dat dat meespeelt.
Behalve als het een zondag is waarop we Hannie en haar honden ophalen!
Dat is mijn perfecte zondag.
Vroeg in de ochtend halen we Hannie dan op.
Niets moet en alles mag, als het maar leuk is.
Geen zondagse kleren maar soms gewoon een joggingbroek.
Geen opgedirkte bedoeling, maar gewoon jezelf zijn.
Praten doen we over vanalles en nog wat, we hebben genoeg onderwerpen.
 |
| Tender,Diesel, Babs en Chika |
Eenmaal binnen een luide begroeting van 5 honden, na een minuut of 5 is alles weer rustig.
Zitten en het eerste kopje koffie.
Hanne pakt dan meestal haar breiwerk erbij.
En het gepraat over vanalles en nog wat begint.
Meningen genoeg, alleen een oordeel blijft op het eind uit.
We laten ieder in zijn waarde.
Soms hoeven we niet eens wat te zeggen en weten we genoeg.
 |
| Chika en Lübeck |
Ook zijn we vaak stil om te genieten van de film die zich in huis afspeel.
In de hoofdrol 7 honden, wat trouwens altijd goed gaat.
Veel andere mensen willen dit vaak niet geloven.
Maar we laten de honden het zelf uitzoeken, vaak gaat het juist mis als mensen zich ermee bemoeien.
Dan tijd voor een broodje, 2 tot 3 stuks.
Daarna soms een wandeling ergens in de buurt, of een bezoek aan het tuincentrum in Duitsland.
Of we blijven gewoon lekker thuis.
Vele kopjes koffie, humor, zelfspot en gezelligheid, later is het tijd voor het avondeten.
7 honden in de woonkamer en niet een die in de keuken komt terwijl we aan tafel zitten.
Altijd wat lekkers eten en een lekker toetje.
Dan 7 honden eten geven, gaat ook altijd goed.
Kopje koffie en daarna hannie weer naar huis brengen, het is inmiddels rond half 8.
 |
| Tender |
Wat een heerlijke zondagen zijn dat.
Dan ontdek je waar het in een vriendschap echt om gaat en wat echte vriendschap is.
Ieder in zijn/haar waarde laten.
Elkaar helpen binnen je eigen mogelijkheden en daar niets voor terug verwachten.
Iemand helpen omdat je dat leuk vindt en niet omdat je dat op welk manier dan ook verplicht bent.
Samen kunnen genieten van kleine dingen, zoals bijvoorbeeld de Kerst met Hannies zelfgemaakte snert! En daar nog blijer mee zijn als met een 4 gangen vreetpartij.
Eigenlijk dus gewoon lekker jezelf kunnen zijn, en niet bang te hoeven zij dat de ander daar een oordeel over heeft of op zijn tenen getrapt is.
Dat is pas een echte vriendschap!
 |
| Diesel, Babs en Chika aan het spelen. |
donderdag 16 februari 2012
De appelboom
In onze tuin staat een appelboom.
Deze boom is door de jaren heen verkeerd gesnoeid en waarschijnlijk zou hij eruit moeten.
Maar we vinden deze boom zo mooi, dus laten we hem staan
Het ene jaar zitten er veel appels in de boom en het andere jaar bijna niets.
Onder de appelboom staat een hondenhok, waar een van de honden maar een keer in geweest is en een van de honden van Hannie is er een keer in geweest.
Bij deze appelboom zijn een aantal dingen gebeurd, soms grappig en soms pijnlijk.
Hieronder vertel ik het verhaal van de honden en het appeltje.
Aan het eind van de zomer hingen er appels in de appelboom, er was een plof en hondengeblaf.
Er was een appeltje uit de boom komen vallen, al snel had Babs het appeltje te pakken.
Diesel wilde ook graag het appeltje hebben, dus die ging maar eens kijken hoe hij het appeltje te pakken kon krijgen. Al snel gaf Diesel het op.
Tim had ergens in de tuin een kluif gevonden, dus ging Diesel daar maar eens kijken.
Maar die kon hij ook niet afpakken.
Toen begon Ilan te blaffen want de buurvrouw was de was aan het ophangen.
Vervolgens ging Ilan maar eens samen met Tim bij de buurvrouw kijken.
Babs was ook nieuwsgierig naar de buurvrouw....
Haar appeltje vergat ze mee te nemen, dus zag Diesel zijn kans!
Hij verdween onder de coniferen.
Babs dacht al snel weer aan haar appeltje en ging achter Diesel aan......ook onder de coniferen.
Ik moest enorm lachen...Babs kwam onder de coniferen vandaan, met slechts een klokhuis.
HAHAHAHAHAHA
Ik heb tijdens het hele gebeuren foto's gemaakt en die heb ik achter elkaar geplakt, zie hier het resultaat.
Deze boom is door de jaren heen verkeerd gesnoeid en waarschijnlijk zou hij eruit moeten.
Maar we vinden deze boom zo mooi, dus laten we hem staan
Het ene jaar zitten er veel appels in de boom en het andere jaar bijna niets.
Onder de appelboom staat een hondenhok, waar een van de honden maar een keer in geweest is en een van de honden van Hannie is er een keer in geweest.
Bij deze appelboom zijn een aantal dingen gebeurd, soms grappig en soms pijnlijk.
Hieronder vertel ik het verhaal van de honden en het appeltje.
Aan het eind van de zomer hingen er appels in de appelboom, er was een plof en hondengeblaf.
Er was een appeltje uit de boom komen vallen, al snel had Babs het appeltje te pakken.
Diesel wilde ook graag het appeltje hebben, dus die ging maar eens kijken hoe hij het appeltje te pakken kon krijgen. Al snel gaf Diesel het op.
Tim had ergens in de tuin een kluif gevonden, dus ging Diesel daar maar eens kijken.
Maar die kon hij ook niet afpakken.
Toen begon Ilan te blaffen want de buurvrouw was de was aan het ophangen.
Vervolgens ging Ilan maar eens samen met Tim bij de buurvrouw kijken.
Babs was ook nieuwsgierig naar de buurvrouw....
Haar appeltje vergat ze mee te nemen, dus zag Diesel zijn kans!
Hij verdween onder de coniferen.
Babs dacht al snel weer aan haar appeltje en ging achter Diesel aan......ook onder de coniferen.
Ik moest enorm lachen...Babs kwam onder de coniferen vandaan, met slechts een klokhuis.
HAHAHAHAHAHA
Ik heb tijdens het hele gebeuren foto's gemaakt en die heb ik achter elkaar geplakt, zie hier het resultaat.
woensdag 15 februari 2012
De plaat blijft hangen
In tegenstelling tot wat sommige mensen denken verveel ik me eigenlijk zelden of nooit.
Ik heb genoeg te doen, kom vaak tijd te kort.
Het valt me altijd wel op dat de mensen die denken dat ik me verveel, zichzelf vervelen.
Een vervelende eigenschap van die mensen is dan dat ze vaak anderen op de zenuwen gaan werken.
Zo ook mij dus...
Als ze bellen dan is de standaard vraag, na het gebruikelijke:"Alles goed?",
eigenlijk altijd:"Wat ben je aan het doen?"
Vroeger stak ik er tijd in om te vertellen waar ik mee bezig was, maar ik kwam erachter dat mensen eigenlijk toch niet luisteren, ze beginnen liever hun verhaal over vroeger,hun vakantie, hobby of gezeur over wat andere mensen allemaal niet goed doen en natuurlijk de verhalen over hun werk.
De pest is dat het keer op keer hetzelfde verhaal is dat je aan moet horen.
Zelf kom je of niet eens aanbod, of ze horen niet eens wat je te zeggen hebt.
Steevast is mijn antwoord op de vraag, wat ik aan het doen ben dan ook:"Ik ben met jou aan het bellen".
Misschien is dat wel één van de redenen waarom men nu denkt dat ik mij verveel.
Ergste zijn de mensen die op visite komen, als ze toch niets te doen hebben....
Ze komen dus niet eens echt om mij gewoon eens te zien, nee om zichzelf te vermaken.
Hetgeen ze te vertellen hebben is hetzelfde en luisteren doen ze ook niet.
Maar ze verwachten van mij wel dat ik opzit en pootjes geef.
Ook klagen ze dan weleens over hondenharen of zand in huis.
Tja hondenharen heb je nu eenmaal met 5 honden en zand heb je nou eenmaal op het platteland.
Ik heb in het verleden genoeg geluisterd naar de verhalen.
In het verleden maakte Edwin altijd het huis helemaal schoon vlak voor mensen kwamen.
Ik heb genoeg interesse getoond in de hobby's en vakanties van anderen.
Genoeg geluisterd naar het ellenlange gezever over wat andere mensen niet goed doen.
En genoeg van gelul over werk, WW-uitkeringen en vroeger.
Vaak heb ik dus de indruk dat mensen zich alleen laten zien of horen als ze niets anders/beters te doen hebben, oftewel zich vervelen.
En dan denken ze op dat moment dat ik de hele dag op hen zit te wachten ofzo.
Misschien zit dit idee wel in mij en misschien is het wel anders als dat ik het zie.
Echter als ik om me heen goed luister dan is het volgens mij helemaal niet zo gek.
Iedereen heeft het druk, te druk met zichzelf, zijn werk en bezigheden.
En maar heel weinig mensen tonen echte oprechte belangstelling in een ander.
Het is maar net hoe druk je jezelf maakt.
Een telefoontje of een emailtje, met oprechte belangstelling kost niet zoveel tijd.
Het is maar net wat je belangrijk vindt.......
Ik heb genoeg te doen, kom vaak tijd te kort.
Het valt me altijd wel op dat de mensen die denken dat ik me verveel, zichzelf vervelen.
Een vervelende eigenschap van die mensen is dan dat ze vaak anderen op de zenuwen gaan werken.
Zo ook mij dus...
Als ze bellen dan is de standaard vraag, na het gebruikelijke:"Alles goed?",
eigenlijk altijd:"Wat ben je aan het doen?"
Vroeger stak ik er tijd in om te vertellen waar ik mee bezig was, maar ik kwam erachter dat mensen eigenlijk toch niet luisteren, ze beginnen liever hun verhaal over vroeger,hun vakantie, hobby of gezeur over wat andere mensen allemaal niet goed doen en natuurlijk de verhalen over hun werk.De pest is dat het keer op keer hetzelfde verhaal is dat je aan moet horen.
Zelf kom je of niet eens aanbod, of ze horen niet eens wat je te zeggen hebt.
Steevast is mijn antwoord op de vraag, wat ik aan het doen ben dan ook:"Ik ben met jou aan het bellen".
Misschien is dat wel één van de redenen waarom men nu denkt dat ik mij verveel.
Ergste zijn de mensen die op visite komen, als ze toch niets te doen hebben....
Ze komen dus niet eens echt om mij gewoon eens te zien, nee om zichzelf te vermaken.
Hetgeen ze te vertellen hebben is hetzelfde en luisteren doen ze ook niet.
Maar ze verwachten van mij wel dat ik opzit en pootjes geef.
Ook klagen ze dan weleens over hondenharen of zand in huis.
Tja hondenharen heb je nu eenmaal met 5 honden en zand heb je nou eenmaal op het platteland.
Ik heb in het verleden genoeg geluisterd naar de verhalen.
In het verleden maakte Edwin altijd het huis helemaal schoon vlak voor mensen kwamen.
Ik heb genoeg interesse getoond in de hobby's en vakanties van anderen.
Genoeg geluisterd naar het ellenlange gezever over wat andere mensen niet goed doen.
En genoeg van gelul over werk, WW-uitkeringen en vroeger.
Vaak heb ik dus de indruk dat mensen zich alleen laten zien of horen als ze niets anders/beters te doen hebben, oftewel zich vervelen.
En dan denken ze op dat moment dat ik de hele dag op hen zit te wachten ofzo.
Misschien zit dit idee wel in mij en misschien is het wel anders als dat ik het zie.
Echter als ik om me heen goed luister dan is het volgens mij helemaal niet zo gek.
Iedereen heeft het druk, te druk met zichzelf, zijn werk en bezigheden.
En maar heel weinig mensen tonen echte oprechte belangstelling in een ander.
Het is maar net hoe druk je jezelf maakt.
Een telefoontje of een emailtje, met oprechte belangstelling kost niet zoveel tijd.
Het is maar net wat je belangrijk vindt.......
zondag 12 februari 2012
En werkt het? De prik
Deze vraag krijg ik vaak in de eerste paar dagen nadat ik een epiduraal injectie heb gehad.
Oftewel de prik die ik elk kwartaal in mijn rug krijg.
Deze injectie is om te zorgen dat ik minder pijn heb in mijn rechterbeen.
Hiervoor heb ik zelf gekozen, in overleg met de neuroloog en de anesthesist.
De pijn in mijn linkerbeen, rug en heup, en inmiddels ook nek blijft dus gewoon.
Ze kunnen niet aan alles tegelijk wat doen, dus hebben we gekeken wat voor mij het belangrijkste is.
Ik vond het het belangrijkste dat ik zolang mogelijk auto kon blijven rijden.
Dus moet ik in elk geval goed kunnen remmen.
Nu zit ik al meer als een half jaar thuis door de nekhernia, die zorgt dat ik een sterk verminderd gevoel heb in mijn linkerhand en arm.
Maar terug naar de epiduraal injectie.
Die gebeurd dus in het ziekenhuis op de pijnpoli.
Het wordt gedaan in een operatiekamer.
Maar eerst moet ik een bed in , met ziekhuis hesje.
En word je aangesloten op de bloeddrukmeter.
Met 5 mensen en 2 verpleegkundigen op een zaal.
Later moet je ook nog een operatiemutsje op.
Dan komt de operatieverpleegkundige je halen.
Na 3 sluizen en 2 keer draaien, zijn we dan in de OK waar de anesthesist is.
Samen met 2 verpleegkundigen voert hij de behandeling uit.
Maar eerst moet ik van het bed een soort karretje op schuiven met een kussen onder mij middel.
Alle 3 zijn ze ingepakt in kleding die hen beschermt tegen rontgenstralen.
Er wordt namelijk gewerkt via een rontgenapparaat.
Op mijn rug wordt op de plek waar de naald erin moet een stip gezet.
Nu moet ik heel stil blijven liggen.
Inmiddels hebben ze van mij een verbod op grapjes maken, want als ik dan namelijk nog beweeg dan moet de anesthesist met de naald gaan draaien en porren om op de juiste plek te komen...en dat doet enorm veel pijn!
Dan ontsmetten zij mijn rug en komt er een groen doek over mijn rug heen, met zo'n gat, je ken het wel.
Vervolgens komt een van de verpleegkundigen bij mijn hoofd staan om te kijken hoe het gaat en om eventueel haar hand te geven om in te knijpen.
Dan zegt de anesthesist niet schrikken, hier komt de prik....schrik dus wel altijd omdat de eerste prik zo pijnlijk is...dus hij zegt dan bijna altijd je schrok wel!
De naald wordt nu, terwijl hij de verdoving inspuit, ingebracht op de juiste plek in de epidurale ruimte. Deze ruimte ligt tussen het harde ruggenmergvlies en de binnenzijde van het wervelkanaal dat het ruggenmerg omgeeft.
Samen met de verdoving wordt ook contrastvloeistof ingespoten.
Zo kunnen ze alles volgen via de monitor.
Na het inspuiten van de verdoving, word de spuit verwisseld waarbij de naald in mijn rug blijft.
Door die naald wordt een steroïde met een langdurige verdovende medicatie ingespoten.
Nu is het hopen dat de naald op zijn plek blijft zitten anders moet hij dus tussentijds de naald bewegen en dat doet pijn.Het inspuiten van het medicijn is ook best wel pijnlijk, het voelt alsof ze het erin persen.
Daarna mag ik weer overschuiven in het bed en word ik teruggebracht naar de zaal.
Daar kijken ze naar de prik plek en meten ze weer de bloeddruk.
Tijd voor koffie met koek!
Na de koffie begint het lange wachten.....
Ik mag namelijk pas weg als ik zelf kan staan, maar meestal spuit die anesthesist zoveel verdoving in dat ik 24-48 uur niet goed kan staan.
Gelukkig komt hij zelf na elke patient ook even op de zaal kijken.
Vaak valt het hem dan ineens op dat ik er nog zit, en dan zorgt hij dat ik naar huis mag.
Dan is het hopen dat Edwin al op mij zit te wachten in de wachtruimte met rolstoel.
Eindelijk naar huis.
Echter dan is het thuis dus ook nog 24-48 uur behelpen in mijn rolstoel.
Want lopen gaat dan echt niet.
Het ingespoten medicijn werkt pas na 2 weken en na 6-8 weken belt de anesthesist mij om te vragen hoe het gaat.
De ene keer helpt het wel de andere keer totaal niet.
Het medicijn is een paar weken tot enkele maanden werkzaam.
Vandaar dat de injectie dus elk kwartaal gedaan wordt.
Maar een dag na de injectie kan ik dus nog niet zeggen of het werkt of niet.
Ook denken sommige mensen dat ik na die injectie ineens van alle pijn af ben, dit is ook niet zo.
De injectie verminderd de pijn, neemt het dus niet weg en neemt ook het dove gevoel in mijn been en voet niet weg.
Het werkt dus wel, maar tijdelijk.
Oftewel de prik die ik elk kwartaal in mijn rug krijg.
Deze injectie is om te zorgen dat ik minder pijn heb in mijn rechterbeen.
Hiervoor heb ik zelf gekozen, in overleg met de neuroloog en de anesthesist.
De pijn in mijn linkerbeen, rug en heup, en inmiddels ook nek blijft dus gewoon.
Ze kunnen niet aan alles tegelijk wat doen, dus hebben we gekeken wat voor mij het belangrijkste is.
Ik vond het het belangrijkste dat ik zolang mogelijk auto kon blijven rijden.
Dus moet ik in elk geval goed kunnen remmen.
Nu zit ik al meer als een half jaar thuis door de nekhernia, die zorgt dat ik een sterk verminderd gevoel heb in mijn linkerhand en arm.
Maar terug naar de epiduraal injectie.
Die gebeurd dus in het ziekenhuis op de pijnpoli.
Het wordt gedaan in een operatiekamer.
Maar eerst moet ik een bed in , met ziekhuis hesje.
En word je aangesloten op de bloeddrukmeter.
Met 5 mensen en 2 verpleegkundigen op een zaal.
Later moet je ook nog een operatiemutsje op.
Dan komt de operatieverpleegkundige je halen.
Na 3 sluizen en 2 keer draaien, zijn we dan in de OK waar de anesthesist is.
Samen met 2 verpleegkundigen voert hij de behandeling uit.
Maar eerst moet ik van het bed een soort karretje op schuiven met een kussen onder mij middel.
Alle 3 zijn ze ingepakt in kleding die hen beschermt tegen rontgenstralen.
Er wordt namelijk gewerkt via een rontgenapparaat.
Op mijn rug wordt op de plek waar de naald erin moet een stip gezet.
Nu moet ik heel stil blijven liggen.
Inmiddels hebben ze van mij een verbod op grapjes maken, want als ik dan namelijk nog beweeg dan moet de anesthesist met de naald gaan draaien en porren om op de juiste plek te komen...en dat doet enorm veel pijn!
Dan ontsmetten zij mijn rug en komt er een groen doek over mijn rug heen, met zo'n gat, je ken het wel.
Vervolgens komt een van de verpleegkundigen bij mijn hoofd staan om te kijken hoe het gaat en om eventueel haar hand te geven om in te knijpen.
Dan zegt de anesthesist niet schrikken, hier komt de prik....schrik dus wel altijd omdat de eerste prik zo pijnlijk is...dus hij zegt dan bijna altijd je schrok wel!
De naald wordt nu, terwijl hij de verdoving inspuit, ingebracht op de juiste plek in de epidurale ruimte. Deze ruimte ligt tussen het harde ruggenmergvlies en de binnenzijde van het wervelkanaal dat het ruggenmerg omgeeft.
Samen met de verdoving wordt ook contrastvloeistof ingespoten.
Zo kunnen ze alles volgen via de monitor.
Na het inspuiten van de verdoving, word de spuit verwisseld waarbij de naald in mijn rug blijft.
Door die naald wordt een steroïde met een langdurige verdovende medicatie ingespoten.
Nu is het hopen dat de naald op zijn plek blijft zitten anders moet hij dus tussentijds de naald bewegen en dat doet pijn.Het inspuiten van het medicijn is ook best wel pijnlijk, het voelt alsof ze het erin persen.
Daarna mag ik weer overschuiven in het bed en word ik teruggebracht naar de zaal.
Daar kijken ze naar de prik plek en meten ze weer de bloeddruk.
Tijd voor koffie met koek!
Na de koffie begint het lange wachten.....
Ik mag namelijk pas weg als ik zelf kan staan, maar meestal spuit die anesthesist zoveel verdoving in dat ik 24-48 uur niet goed kan staan.
Gelukkig komt hij zelf na elke patient ook even op de zaal kijken.
Vaak valt het hem dan ineens op dat ik er nog zit, en dan zorgt hij dat ik naar huis mag.
Dan is het hopen dat Edwin al op mij zit te wachten in de wachtruimte met rolstoel.
Eindelijk naar huis.
Echter dan is het thuis dus ook nog 24-48 uur behelpen in mijn rolstoel.
Want lopen gaat dan echt niet.
Het ingespoten medicijn werkt pas na 2 weken en na 6-8 weken belt de anesthesist mij om te vragen hoe het gaat.
De ene keer helpt het wel de andere keer totaal niet.
Het medicijn is een paar weken tot enkele maanden werkzaam.
Vandaar dat de injectie dus elk kwartaal gedaan wordt.
Maar een dag na de injectie kan ik dus nog niet zeggen of het werkt of niet.
Ook denken sommige mensen dat ik na die injectie ineens van alle pijn af ben, dit is ook niet zo.
De injectie verminderd de pijn, neemt het dus niet weg en neemt ook het dove gevoel in mijn been en voet niet weg.
Het werkt dus wel, maar tijdelijk.
zaterdag 11 februari 2012
Herinneringen aan Bobbie
Als puppie opgehaalt in Vlist, bij een heel oud mannetje die de puppies voor de boeren in de buurt verkocht.
Bobbie werd ons verkocht als boerderijhondje, dat niet groter zou worden als 40 cm.
Er waren heel veel puppies in huis daar, de een nog zieliger als de ander, de een nog minder levendig als de ander.
Ik moest bij dat mannetje naar de wc, en kwam erachter hoe de hondjes te eten kregen:
Er werd eten op de toiletvloer gegooit en de deur werd open gezet...wie snel was had eten en wie te laat was had pech.
We kozen dus uiteindelijk voor een van de boederijhondjes.
Onderweg naar huis zat het puppie bij mij op schoot, en gaf het over.
Eerst ging we naar een vriendin van ons in Wassenaar.
Toen we bij Diana kwamen bedachten we ons dat we eigenlijk niet eens wisten of het nou een reu of een teefje was, in het boekje stond niets.
We keken dus met z'n drieen tussen de achterpoten van het puppie, en bedachten ons dat het het meest op een reu leek.
De naam van de pup werd dus Bobbie.
Maar we twijfelde wel over het geslacht.
We gingen meteen door naar onze dierenarts op de laan van meerdervoort in Den Haag.
Daar kregen de dierenarts en zijn assistentes discussie over het geslacht.
Bobbie had een groeiachterstand!
Meteen daarna gingen we naar dierenkliniek van Goor en Maaskant, ook die 2 dierenartsen konden niet met 100% zekerheid zeggen of het een reu of een teefje was.
Het was voor mij al niet eens meer belangrijk.
Thuis gekomen maakte Bobbie kennis met Professor Pluis. onze kat.
Nu was Pluis niet altijd even aardig, dus ik hield Pluis stevig vast en Edwin Bobbie.
Gedwongen snuffelde ze aan elkaar.
We lieten ze los en Pluis haalde 1 keer uit naar Bobbie, daarna is er nooit meer iets gebeurd tussen die twee.
Echter de dagen erna, bedachten we ons dat Bobbie toch wel erg brede poten had.
Ik had een boek, ooit eens gekregen van mijn moeder, Mijn vriend de herdershond.
Bobbie leek op de pup op de cover van dat boek.
Ze bleek dus een herderkruising!!!
Ze groeide goed...maar werd steeds lelijker, ze was gewoon leuk van lelijkheid.
Ik nam haar overal mee naartoe, alleen moest ik overal waar ik naartoe liep een uur extra looptijd rekenen, want Bobbie wou niet lopen....
Ook kregen we haar maar niet zindelijk, naar van Goor maar weer.
Bobbie had blaasontsteking, maar deze ging maar niet over, toen kwam we er pas achter dat het echt een teefje was.
Het bleek dat zij cronische vaginitis had en dat gaat pas over met de eerste loopsheid.
We besloten daarom te stoppen met medicijnen omdat dit toch geen zin had.
Het was wel lastig, maar goed ze kon er ook niets aan doen.
Voor Bobbie zijn we toen snel gaan verhuizen van de Copernicusstraat naar de Melis Stokenlaan.
Omdat er op de Copernicusstraat veel te steile trappen waren voor haar.
Bobbie was gek op kinderen en op puppies.
Toen we verhuisde heeft 1 jongetje in de buurt heel erg staan huilen, want hij zou Bobbie nooit meer zien, Bobbie en hij waren dikke maatjes. De avond voor we verhuisde hebben ze afscheid genomen van elkaar.
In ons nieuwe huis werd het een groot feest voor Bobbie, we ging recht tegenover het Zuiderpark wonen.
Op vakantie naar de Ardennen vond ze geweldig, alleen na een stuk lopen liep ze mank.
Even gestopt bij een beekje, pootje erin en wat aandacht...en ze rende weer weg...de grapjas.
Ook wilde ze in de vakantie nooit eten, ze wilde brokje voor brokje gevoerd worden, dit heeft ze heel haar leven gehouden.Ook had ze eens een grasaar in haar poot die eruit gesneden moest worden, zonder verdoving of iets kon de dierenarts dat doen.
Ondertussen probeerde ik Edwin zover te krijgen om nog een 2de hond te nemen.
Dat werd dus na lang zeuren door mij, Tim.
Bobbie en Tim konden het samen prima vinden.
Bobbie was gek op puppies dus die vond het geweldig toen Tim erbij kwam, ze heeft hem ook altijd beschermd, of juist op zijn kop gegeven als hij iets deed wat niet mag.
Tim is grotendeels opgevoed door Bobbie, zij hielp mij heel goed mee!
Bobbie beschermde mij ook altijd....alleen was dat soms lastig Bobbie werd vaak boos op Edwin als we me elkaar stoeide voor de grap.
We gingen verhuizen naar Emmen.
Bobbie vond dat vreemd, Edwin ging thuis werken.
Vaak als Edwin boven zat te werken stak Bobbie haar kop door het kattenluik boven aan de trap, stom gezicht.
Ook leerde ze Mike kennen waar ze gek op was en Mike op Bobbie.
Mike ging ook mee op vakantie naar de Ardennen, maar dit keer moest hij haar voeren anders at ze niet.
Toen ging alles ineens heel snel, Pluis werd ziek, die had een tumor in zijn kopje.
We moesten hem in laten slapen, we hebben hem begraven op de dierenbegraafplaats in Emmen.
Ik heb hier heel veel verdriet van gehad, maar Pluis was ook al op leeftijd, Bobbie en Tim boden mij troost.
Echter een tijd later werd Bobbie ziek.
Ze had een bult in haar buik.
In de wachtkamer bij de dierenrts ging het mis, haar tandvlees werd bleek.
Ze had dus een inwendige bloeding, we werden meteen geholpen.
Bobbie moest geopereerd worden, zou nog een paar keer gebeuren.
Dat ging allemaal goed, thuis was ze ook weer vrolijk alsof er niets aan de hand was.
De dierenarts vertelde dat ze alles mooi hadden weg kunnen halen.
Echter na 3 weken van veel dierenarts bezoeken had Bobbie weer een voetbal onder haar buik hangen.Dit keer hadden we eindelijk de juiste dierenarts....
Na onderzoek bleek het een haemangiosarcoom te zijn een van de meest kwaadaadige tumoren, bij honden.
Ik was helemaal aangeslagen, duizenden euro's hadden we uitgegeven, operaties en infusen, alles gedaan wat we konden.
Nu konden we niets meer voor Bobbie doen.
Enige wat we konden doen was zorgen dat Bobbie geen pijn had en niet leed.
Het was een kwestie van dagen, misschien weken.
Thuis sliep ik op de bank bij de honden, Bobbie was vrolijk en er leek niet veel aan de hand.
Ergens blijf je dan toch vol ongeloof zitten en hoop houden.
Bobbie hielp mij altijd met alles!
Toen ik haar kreeg hielp ze me naar buiten te gaan, want ik kwam bijna nooit buiten.
Als ik ruzie had met iemand sprong zij ertussen.
Als ik me niet goed voelde kwam ze bij me en mocht niets of niemand in de buurt komen.
Als ik gevalen was hielp ze me zelfs met opstaan.
Was ik verdrietig maakte zij mij weer vrolijk.
Ook begon ik me zorgen te maken over Tim.
Hij bleef straks alleen achter, dat leek mij niet goed voor hem.
We besoten er een pup bij te nemen.
Ik had er wel en dubbel gevoel over, blij met het puppie en verdriet om het feit dat ik binnenkort Bobbie in moest laten slapen.
Mijn hoop was dat ik op een dag wakker werd en dat Bobbie in haar slaap was overleden.
Bobbie leefde helemaal op met het puppie in huis.
Zij speelde zelfs nog met het puppie.
Toen kwam het moment dat het genoeg was, Bobbie kon niet meer naar buiten om te plassen en wou niet meer eten.
We wilde dat ze thuis zou inslapen, dit kon, Ello zou een dag later komen.
Mike wou er graag bij zijn de volgende dag.
's avonds leefde Bobbie toch weer op, dan krijg je toch weer twijfels.
Ze lag zo lief bij me en in die nacht hoorde ik haar diep zuchten...ik dacht en hoopte dat het gebeurd was, maar dit was niet zo.
Het was een van de langste nachten en de langste ochtenden.
Bobbie lag midden in de kamer en ons nieuwe puppie Babs ging tegen haar aan liggen.
Bobbie kwispelde moeizaam, maar was wel blij met het puppie, het was net of ze wou laten merken....het is goed zo...
Ello kwam eind van de morgen, Mike was er ook bij.
Ello liet ons afscheid nemen en gaf de injecties.
Babs ging na de laatste injectie naast Bobbie liggen en likte Bobbie toen ze haar laatste adem uitblies.
Dat was zo'n mooi moment....
Die middag hebben we Bobbie begraven op de dierenbegraafplaats, op een mooi plekje tegenover Pluis.
Er zijn nog steeds veel momenten dat ik Bobbie mis.Ook al is het al meer als 3 jaar geleden.
Zo'n hond krijg ik nooit meer, waarschijnlijk was ze zo, zoals ze was omdat ze 2 jaar lang met mij alleen was.
Bobbie werd ons verkocht als boerderijhondje, dat niet groter zou worden als 40 cm.
Er waren heel veel puppies in huis daar, de een nog zieliger als de ander, de een nog minder levendig als de ander.
Ik moest bij dat mannetje naar de wc, en kwam erachter hoe de hondjes te eten kregen:
Er werd eten op de toiletvloer gegooit en de deur werd open gezet...wie snel was had eten en wie te laat was had pech.
We kozen dus uiteindelijk voor een van de boederijhondjes.
Onderweg naar huis zat het puppie bij mij op schoot, en gaf het over.
Eerst ging we naar een vriendin van ons in Wassenaar.
Toen we bij Diana kwamen bedachten we ons dat we eigenlijk niet eens wisten of het nou een reu of een teefje was, in het boekje stond niets.
We keken dus met z'n drieen tussen de achterpoten van het puppie, en bedachten ons dat het het meest op een reu leek.
De naam van de pup werd dus Bobbie.
Maar we twijfelde wel over het geslacht.
We gingen meteen door naar onze dierenarts op de laan van meerdervoort in Den Haag.
Daar kregen de dierenarts en zijn assistentes discussie over het geslacht.
Bobbie had een groeiachterstand!
Meteen daarna gingen we naar dierenkliniek van Goor en Maaskant, ook die 2 dierenartsen konden niet met 100% zekerheid zeggen of het een reu of een teefje was.
Het was voor mij al niet eens meer belangrijk.
Thuis gekomen maakte Bobbie kennis met Professor Pluis. onze kat.
Nu was Pluis niet altijd even aardig, dus ik hield Pluis stevig vast en Edwin Bobbie.
Gedwongen snuffelde ze aan elkaar.
We lieten ze los en Pluis haalde 1 keer uit naar Bobbie, daarna is er nooit meer iets gebeurd tussen die twee.
Echter de dagen erna, bedachten we ons dat Bobbie toch wel erg brede poten had.
Ik had een boek, ooit eens gekregen van mijn moeder, Mijn vriend de herdershond.
Bobbie leek op de pup op de cover van dat boek.
Ze bleek dus een herderkruising!!!
Ze groeide goed...maar werd steeds lelijker, ze was gewoon leuk van lelijkheid.
Ik nam haar overal mee naartoe, alleen moest ik overal waar ik naartoe liep een uur extra looptijd rekenen, want Bobbie wou niet lopen....
Ook kregen we haar maar niet zindelijk, naar van Goor maar weer.
Bobbie had blaasontsteking, maar deze ging maar niet over, toen kwam we er pas achter dat het echt een teefje was.
Het bleek dat zij cronische vaginitis had en dat gaat pas over met de eerste loopsheid.
We besloten daarom te stoppen met medicijnen omdat dit toch geen zin had.
Het was wel lastig, maar goed ze kon er ook niets aan doen.
Voor Bobbie zijn we toen snel gaan verhuizen van de Copernicusstraat naar de Melis Stokenlaan.
Omdat er op de Copernicusstraat veel te steile trappen waren voor haar.
Bobbie was gek op kinderen en op puppies.
Toen we verhuisde heeft 1 jongetje in de buurt heel erg staan huilen, want hij zou Bobbie nooit meer zien, Bobbie en hij waren dikke maatjes. De avond voor we verhuisde hebben ze afscheid genomen van elkaar.
In ons nieuwe huis werd het een groot feest voor Bobbie, we ging recht tegenover het Zuiderpark wonen.
Op vakantie naar de Ardennen vond ze geweldig, alleen na een stuk lopen liep ze mank.
Even gestopt bij een beekje, pootje erin en wat aandacht...en ze rende weer weg...de grapjas.
Ook wilde ze in de vakantie nooit eten, ze wilde brokje voor brokje gevoerd worden, dit heeft ze heel haar leven gehouden.Ook had ze eens een grasaar in haar poot die eruit gesneden moest worden, zonder verdoving of iets kon de dierenarts dat doen.
Ondertussen probeerde ik Edwin zover te krijgen om nog een 2de hond te nemen.
Dat werd dus na lang zeuren door mij, Tim.
Bobbie en Tim konden het samen prima vinden.
Bobbie was gek op puppies dus die vond het geweldig toen Tim erbij kwam, ze heeft hem ook altijd beschermd, of juist op zijn kop gegeven als hij iets deed wat niet mag.
Tim is grotendeels opgevoed door Bobbie, zij hielp mij heel goed mee!
Bobbie beschermde mij ook altijd....alleen was dat soms lastig Bobbie werd vaak boos op Edwin als we me elkaar stoeide voor de grap.
We gingen verhuizen naar Emmen.
Bobbie vond dat vreemd, Edwin ging thuis werken.
Vaak als Edwin boven zat te werken stak Bobbie haar kop door het kattenluik boven aan de trap, stom gezicht.
Ook leerde ze Mike kennen waar ze gek op was en Mike op Bobbie.
Mike ging ook mee op vakantie naar de Ardennen, maar dit keer moest hij haar voeren anders at ze niet.
Toen ging alles ineens heel snel, Pluis werd ziek, die had een tumor in zijn kopje.We moesten hem in laten slapen, we hebben hem begraven op de dierenbegraafplaats in Emmen.
Ik heb hier heel veel verdriet van gehad, maar Pluis was ook al op leeftijd, Bobbie en Tim boden mij troost.
Echter een tijd later werd Bobbie ziek.
Ze had een bult in haar buik.
In de wachtkamer bij de dierenrts ging het mis, haar tandvlees werd bleek.
Ze had dus een inwendige bloeding, we werden meteen geholpen.
Bobbie moest geopereerd worden, zou nog een paar keer gebeuren.
Dat ging allemaal goed, thuis was ze ook weer vrolijk alsof er niets aan de hand was.
De dierenarts vertelde dat ze alles mooi hadden weg kunnen halen.
Echter na 3 weken van veel dierenarts bezoeken had Bobbie weer een voetbal onder haar buik hangen.Dit keer hadden we eindelijk de juiste dierenarts....
Na onderzoek bleek het een haemangiosarcoom te zijn een van de meest kwaadaadige tumoren, bij honden.
Ik was helemaal aangeslagen, duizenden euro's hadden we uitgegeven, operaties en infusen, alles gedaan wat we konden.
Nu konden we niets meer voor Bobbie doen.
Enige wat we konden doen was zorgen dat Bobbie geen pijn had en niet leed.
Het was een kwestie van dagen, misschien weken.
Thuis sliep ik op de bank bij de honden, Bobbie was vrolijk en er leek niet veel aan de hand.
Ergens blijf je dan toch vol ongeloof zitten en hoop houden.
Bobbie hielp mij altijd met alles!
Toen ik haar kreeg hielp ze me naar buiten te gaan, want ik kwam bijna nooit buiten.
Als ik ruzie had met iemand sprong zij ertussen.
Als ik me niet goed voelde kwam ze bij me en mocht niets of niemand in de buurt komen.
Als ik gevalen was hielp ze me zelfs met opstaan.
Was ik verdrietig maakte zij mij weer vrolijk.
Ook begon ik me zorgen te maken over Tim.
Hij bleef straks alleen achter, dat leek mij niet goed voor hem.
We besoten er een pup bij te nemen.
Ik had er wel en dubbel gevoel over, blij met het puppie en verdriet om het feit dat ik binnenkort Bobbie in moest laten slapen.
Mijn hoop was dat ik op een dag wakker werd en dat Bobbie in haar slaap was overleden.
Bobbie leefde helemaal op met het puppie in huis.
Toen kwam het moment dat het genoeg was, Bobbie kon niet meer naar buiten om te plassen en wou niet meer eten.We wilde dat ze thuis zou inslapen, dit kon, Ello zou een dag later komen.
Mike wou er graag bij zijn de volgende dag.
's avonds leefde Bobbie toch weer op, dan krijg je toch weer twijfels.
Ze lag zo lief bij me en in die nacht hoorde ik haar diep zuchten...ik dacht en hoopte dat het gebeurd was, maar dit was niet zo.
Het was een van de langste nachten en de langste ochtenden.Bobbie lag midden in de kamer en ons nieuwe puppie Babs ging tegen haar aan liggen.
Bobbie kwispelde moeizaam, maar was wel blij met het puppie, het was net of ze wou laten merken....het is goed zo...
Ello kwam eind van de morgen, Mike was er ook bij.
Ello liet ons afscheid nemen en gaf de injecties.
Babs ging na de laatste injectie naast Bobbie liggen en likte Bobbie toen ze haar laatste adem uitblies.
Dat was zo'n mooi moment....
Die middag hebben we Bobbie begraven op de dierenbegraafplaats, op een mooi plekje tegenover Pluis.
Er zijn nog steeds veel momenten dat ik Bobbie mis.Ook al is het al meer als 3 jaar geleden.Zo'n hond krijg ik nooit meer, waarschijnlijk was ze zo, zoals ze was omdat ze 2 jaar lang met mij alleen was.
donderdag 9 februari 2012
Vakantie, ruilen en olifanten
Al jaren hoeft op vakantie gaan van mij niet meer zo.
Op vakantie gaan is wel leuk, bijvoorbeeld met de honden naar de Ardennen.
Maar de eerste 4 dagen slaap ik niet.
Het bed ligt niet, en de bank zit en/of ligt ook niet.
De laatste 3 vakanties in de Ardennen waren niet leuk voor mij.
Extra last van mijn copd, benen, heup en rug.
Ik kon niets anders dan op de bank liggen....en zelfs dat lag niet.
Toen hadden we ook nog maar 2 honden ik betwijfel of we met 5 honden ergens welkom zijn.
Want bij het huis in de Ardennen ging het de eerste keer ook niet van harte.
We hebben wel gelachen de laatste dag toen de eigenaresse kwam met de schoonmaakster, die moest lachen om het weinige werk dat ze had.
De eigenaresse besloot dat wij altijd welkom waren....Maar of ze ook bedoelde met 5 honden weet ik niet.
Maar vakantie vind ik dus zo'n gedoe, met extra pijn zit ik ook liever thuis, al helemaal als ik geen kant op kan.
Een aantal mensen die 1 tot 2 keer met vakantie gaan per jaar en een baan hebben, maken vaak de opmerking: jij hebt elke dag vakantie!
Dit omdat ik natuurlijk niet werk.
Prima maar ik vraag me af of die mensen dan een dagje met mij willen ruilen......
Maar dan wel met de hele mik mak, met alles erop en eraan...
Nemen die mensen dan ook een dagje de pijn over?
Dan wel graag een hele slechte dag, een dag waarop ik bijna niet kan lopen??
Een dag waarbij ik last heb van clusterhoofdpijn en met mijn hoofd tegen de muur wil bonken?
Een dag waarop ik weer eens ten val kom en mijn sleutelbeen uit de kom heb?
etc etc etc....
Leuke vakantie, erachterkomen dat je steeds minder kan.
Mensen die niets of niet veel mankeren hebben vaak maar een makkelijk oordeel, zoals dus de opmerking dat ik elke dag vakantie heb.
Of dit nu een houding is omdat ze eigenlijk niet goed weten wat ze ermee aanmoeten of dat ze het nu echt menen dat ik elke dag vakantie heb weet ik niet.
Chronisch iets mankeren is in mijn ogen meer dan een fulltime baan.
24 uuur per dag loop ik ertegenaan....
In mijn vooruitzicht zit een rolstoel, dat moet van de arts eigenlijk nu al, alleen is de drempel voor mij nog te groot. Je bent meteen zo gehandicapt.
Nu weet iedereen dat ik niet van zeurende mensen houd en dat ik aardig gelukkig ben met hoe mijn leven er nu uitziet.
Maar juist die mensen, die zeggen dat ik elke dag vakantie heb, die kunnen heel goed zeuren.
Zeuren over hun voetbalclub die bijna failliet is, zeuren over de school van hun kinderen die zo ver weg is of zeuren over dat ze in de WW zitten tewijl ze alleen maar de vereiste sollicitaties doen en meer niet.
Okay, ik snap best dat mensen steeds hun grens verleggen.
Bedoel dus dat als als vlekkeloos verloopt de mug inderdaad een olifant zal worden.
Maar later blijft een mug, een mug en is een muis pas een olifant.
Maar maak dus van een mug geen olifant en ook niet van een muis.
Ik denk dat iedereen zijn eigen olifant heeft en dat de ene olifant niet minder vervelend is dan de andere.
Maar als iedereen nu ieders olifant met rust laat en de olifant van de ander zou leren kennen dan zou het oordeel misschien anders zijn.
Als je niet weet wat je met de olifant van een ander moet houd dan je mond, alleen een luisterend oor kan genoeg zijn.
Muggen zijn er om dood te slaan en een olifant zul je moeten temmen, doe je dit op de juiste manier dan zul je uiteindelijk altijd winnen en opnieuw gelukkig zijn.
Bovenstaande tekst is misschien een puzzel, maar ik denk dat mensen die wat mankeren wel weten wat ik bedoel.
Mochten mensen zich juist aangesproken voelen, als zgn muggenzifter: misschien leren jullie hier wat van? Doe er je voordeel mee!
Op vakantie gaan is wel leuk, bijvoorbeeld met de honden naar de Ardennen.Maar de eerste 4 dagen slaap ik niet.
Het bed ligt niet, en de bank zit en/of ligt ook niet.
De laatste 3 vakanties in de Ardennen waren niet leuk voor mij.
Extra last van mijn copd, benen, heup en rug.
Ik kon niets anders dan op de bank liggen....en zelfs dat lag niet.Toen hadden we ook nog maar 2 honden ik betwijfel of we met 5 honden ergens welkom zijn.
Want bij het huis in de Ardennen ging het de eerste keer ook niet van harte.
We hebben wel gelachen de laatste dag toen de eigenaresse kwam met de schoonmaakster, die moest lachen om het weinige werk dat ze had.
De eigenaresse besloot dat wij altijd welkom waren....Maar of ze ook bedoelde met 5 honden weet ik niet.
Maar vakantie vind ik dus zo'n gedoe, met extra pijn zit ik ook liever thuis, al helemaal als ik geen kant op kan.
Een aantal mensen die 1 tot 2 keer met vakantie gaan per jaar en een baan hebben, maken vaak de opmerking: jij hebt elke dag vakantie!Dit omdat ik natuurlijk niet werk.
Prima maar ik vraag me af of die mensen dan een dagje met mij willen ruilen......
Maar dan wel met de hele mik mak, met alles erop en eraan...
Nemen die mensen dan ook een dagje de pijn over?
Dan wel graag een hele slechte dag, een dag waarop ik bijna niet kan lopen??
Een dag waarbij ik last heb van clusterhoofdpijn en met mijn hoofd tegen de muur wil bonken?
Een dag waarop ik weer eens ten val kom en mijn sleutelbeen uit de kom heb?
etc etc etc....
Leuke vakantie, erachterkomen dat je steeds minder kan.
Mensen die niets of niet veel mankeren hebben vaak maar een makkelijk oordeel, zoals dus de opmerking dat ik elke dag vakantie heb.
Of dit nu een houding is omdat ze eigenlijk niet goed weten wat ze ermee aanmoeten of dat ze het nu echt menen dat ik elke dag vakantie heb weet ik niet.
Chronisch iets mankeren is in mijn ogen meer dan een fulltime baan.
24 uuur per dag loop ik ertegenaan....
In mijn vooruitzicht zit een rolstoel, dat moet van de arts eigenlijk nu al, alleen is de drempel voor mij nog te groot. Je bent meteen zo gehandicapt.
Nu weet iedereen dat ik niet van zeurende mensen houd en dat ik aardig gelukkig ben met hoe mijn leven er nu uitziet.
Maar juist die mensen, die zeggen dat ik elke dag vakantie heb, die kunnen heel goed zeuren.
Zeuren over hun voetbalclub die bijna failliet is, zeuren over de school van hun kinderen die zo ver weg is of zeuren over dat ze in de WW zitten tewijl ze alleen maar de vereiste sollicitaties doen en meer niet.
Okay, ik snap best dat mensen steeds hun grens verleggen.
Bedoel dus dat als als vlekkeloos verloopt de mug inderdaad een olifant zal worden.
Maar later blijft een mug, een mug en is een muis pas een olifant.
Maar maak dus van een mug geen olifant en ook niet van een muis.
Ik denk dat iedereen zijn eigen olifant heeft en dat de ene olifant niet minder vervelend is dan de andere.
Maar als iedereen nu ieders olifant met rust laat en de olifant van de ander zou leren kennen dan zou het oordeel misschien anders zijn.
Als je niet weet wat je met de olifant van een ander moet houd dan je mond, alleen een luisterend oor kan genoeg zijn.Muggen zijn er om dood te slaan en een olifant zul je moeten temmen, doe je dit op de juiste manier dan zul je uiteindelijk altijd winnen en opnieuw gelukkig zijn.
Bovenstaande tekst is misschien een puzzel, maar ik denk dat mensen die wat mankeren wel weten wat ik bedoel.
Mochten mensen zich juist aangesproken voelen, als zgn muggenzifter: misschien leren jullie hier wat van? Doe er je voordeel mee!
dinsdag 7 februari 2012
Chocola
Toen Babs nog klein was liep er in onze buurt nog eens andere pup rond.
Het was een grappige chocolade bruine Labrador.
Hij heette Diesel en deelde zijn huis met een man, vrouw, 2 kinderen, een jackrussellterriër en 2 katten.
Met de oudere jackrussell zagen we die familie bijna nooit lopen.
Diesel vonden we maar een zielig puppie, hij kreeg amper opvoeding en was broodmager.
Van de een op de andere dag verdween Diesel uit de buurt, niemand zag hem meer.
Dat Edwin en ik gingen verhuizen naar Roswinkel, ging als een lopend vuurtje door de straat heen.
Zo hoorde de man van het gezin dus ook dat we verhuisde.
Op een middag liep ik weer voor zijn woning langs met mijn honden.
De man begon een praatje met mij en vertelde dat zijn kinderen allergisch waren voor honden en katten.
Hij wou van zijn huisdieren af....
Ik had toen mijn besluit al genomen.....Diesel zou met ons meegaan.
Maar eerst moest ik Edwin nog overhalen. Tot mijn verbazing was dit geen probleem, Edwin zag het ook meteen zitten.
De dag erna kwam ik de man weer tegen.....toen moest hij Diesel kwijt omdat hij ging scheiden.
Het was mij nu echt duidelijk dat ze Diesel gewoon in een opwelling haden genomen, misschien wel omdat de kinderen een pup leuk vonden.
We spraken af dat we Diesel zouden ophalen als we zouden verhuizen.
Een paar dagen erna liepen Edwin en ik langs het huis van de familie, Diesel werd naar buiten gehaald en er werd gezegd dat hij mank liep, dit kwam volgens de man omdat hij in het bos geweest was.
We geloofden er niets van....Diesel zal wel een schop gehad hebben ofzo. Want Diesel was ook ineens heel erg schrikkerig.
Toch zagen we het nog steeds zitten om Desel mee te nemen, hij was nog jong dus het komt wel goed.
Een paar dagen nadat we de sleutel kregen, hoorde de man dat ook....we moesten even bij he langskomen.
Het was een puinhoop in dat huis, er was een pad naar de bank van 2 voeten breed.
Alles was even vol en even goor.
Er werd verteld dat Diesel gerust de hele dag in een bench kon zitten.
En dat Diesel veel sloopte en dat hij eigenlijk niet uit gelaten hoefde te worden want ze hadden een plek in de tuin. Die liet de man ons ook zien....tussen alle rotzooi was 1m2 vrij waar Diesel zijn behoefte kon doen.
Edwin en ik wisten genoeg en we hadden genoeg gezien....we keken elkaar aan en besloten: Diesel mee en nu weg.
Er werd ons nog een hondenpaspoort in de handen gedrukt, een bench en een zak met het goedkoopste van het goedkoopste hondenvoer, waarvan we hem maar 1 kopje per dag hoefde te geven.
En we kregen nog een waarschuwing mee: Er was 1 probleem met Diesel: hij lekt uit zijn bek als hij gedronken heeft.
Nouja....belachelijk allemaal.
In ons nieuwe huis had Diesel meteen veel plezier in de tuin.
De bench zette ik in de gang neer maar die heeft er maar 1 uur gestaan.
Want Diesel ging de bench in en kwam er niet meer uit....dus weg die bench.
Dezelfde dag nog langs de dierenarts met Diesel.
Ello ( dierenarts) zei dat Diesel wel wat kilo's erbij moest hebben.
En Ello kwam erachter dat Diesel een schimmelinfectie had, waarschijnlijk door slechte hygiene in huis bij de vorige eigenaar.
Ik bedoel maar..................................
Het heeft lang geduurd maar Diesel is niet meer zo schrikkerig en is de nodige kilo's aangekomen ( is nu mooi op gewicht)
Nu heeft hij zich prima aangepast in de groep hier.
We noemen hem vaak chocola en ook daar luisterd hij naar...tis net of hij er vrolijk van wordt..
Het was een grappige chocolade bruine Labrador.
Hij heette Diesel en deelde zijn huis met een man, vrouw, 2 kinderen, een jackrussellterriër en 2 katten.
Met de oudere jackrussell zagen we die familie bijna nooit lopen.
Diesel vonden we maar een zielig puppie, hij kreeg amper opvoeding en was broodmager.
Van de een op de andere dag verdween Diesel uit de buurt, niemand zag hem meer.
Dat Edwin en ik gingen verhuizen naar Roswinkel, ging als een lopend vuurtje door de straat heen.
Zo hoorde de man van het gezin dus ook dat we verhuisde.
Op een middag liep ik weer voor zijn woning langs met mijn honden.
De man begon een praatje met mij en vertelde dat zijn kinderen allergisch waren voor honden en katten.
Hij wou van zijn huisdieren af....
Ik had toen mijn besluit al genomen.....Diesel zou met ons meegaan.
Maar eerst moest ik Edwin nog overhalen. Tot mijn verbazing was dit geen probleem, Edwin zag het ook meteen zitten.
De dag erna kwam ik de man weer tegen.....toen moest hij Diesel kwijt omdat hij ging scheiden.
Het was mij nu echt duidelijk dat ze Diesel gewoon in een opwelling haden genomen, misschien wel omdat de kinderen een pup leuk vonden.
We spraken af dat we Diesel zouden ophalen als we zouden verhuizen.
Een paar dagen erna liepen Edwin en ik langs het huis van de familie, Diesel werd naar buiten gehaald en er werd gezegd dat hij mank liep, dit kwam volgens de man omdat hij in het bos geweest was.
We geloofden er niets van....Diesel zal wel een schop gehad hebben ofzo. Want Diesel was ook ineens heel erg schrikkerig.
Toch zagen we het nog steeds zitten om Desel mee te nemen, hij was nog jong dus het komt wel goed.
Een paar dagen nadat we de sleutel kregen, hoorde de man dat ook....we moesten even bij he langskomen.
Het was een puinhoop in dat huis, er was een pad naar de bank van 2 voeten breed.
Alles was even vol en even goor.
Er werd verteld dat Diesel gerust de hele dag in een bench kon zitten.
En dat Diesel veel sloopte en dat hij eigenlijk niet uit gelaten hoefde te worden want ze hadden een plek in de tuin. Die liet de man ons ook zien....tussen alle rotzooi was 1m2 vrij waar Diesel zijn behoefte kon doen.
Edwin en ik wisten genoeg en we hadden genoeg gezien....we keken elkaar aan en besloten: Diesel mee en nu weg.
Er werd ons nog een hondenpaspoort in de handen gedrukt, een bench en een zak met het goedkoopste van het goedkoopste hondenvoer, waarvan we hem maar 1 kopje per dag hoefde te geven.
En we kregen nog een waarschuwing mee: Er was 1 probleem met Diesel: hij lekt uit zijn bek als hij gedronken heeft.
In ons nieuwe huis had Diesel meteen veel plezier in de tuin.De bench zette ik in de gang neer maar die heeft er maar 1 uur gestaan.
Want Diesel ging de bench in en kwam er niet meer uit....dus weg die bench.
Dezelfde dag nog langs de dierenarts met Diesel.
Ello ( dierenarts) zei dat Diesel wel wat kilo's erbij moest hebben.
En Ello kwam erachter dat Diesel een schimmelinfectie had, waarschijnlijk door slechte hygiene in huis bij de vorige eigenaar.
Ik bedoel maar..................................
Het heeft lang geduurd maar Diesel is niet meer zo schrikkerig en is de nodige kilo's aangekomen ( is nu mooi op gewicht)
 |
| Lübeck als pup, samen met Diesel aan het slapen |
Nu heeft hij zich prima aangepast in de groep hier.
We noemen hem vaak chocola en ook daar luisterd hij naar...tis net of hij er vrolijk van wordt..
maandag 6 februari 2012
Opa Tim
Hij ziet slecht, loopt moeilijk, is doof, heeft epilepsie en slaapt de laatste tijd veel.
Tim wordt oud....
Twaalf jaar geleden haalde we hem op, ergens in de buurt van Delft.
Er waren alleen nog reutjes, kruising Golden Retriever en Labrador.
Alle 5 met verschillende haarlengtes.
We hadden onze Herder Bobbie meegenomen.
De moeder van de puppies hield Bobbie heel lief bij haar puppies weg.
Bobbie was gek op puppies.
We keken met welke pup het het beste klikte.
Het werd de pup met het kortste haar.
Toen we de pup meenamen in de auto en wegreden, liep de moederhond ons achterna tot aan het hek.
Het zag er heel zielig uit, net of ze echt wist....die zie ik nooit meer...
Onderweg zat de pup bij mij op schoot, ik bekeek hem en zei dit is een Timmie.
Binnen een week was hij zindelijk, behalve als Edwin thuis kwam, dan was Tim zo blij dattie het liet lopen.
Iedere dag liep ik uren met Tim en Bobbie in het Zuiderpark aan de overkant van ons huis.
Thuis deed Tim soms vreemde dingen...
Gordijnen trok hij eraf, wij dachten slim te zijn en hingen lamellen op....die vrat Tim dus op.
Ook de bank moest eraan geloven, kwam op een dag thuis en er zat een flink gat in.
En na een bezoek aan het Zuiderpark begon Tim vreemd te beven te piepen.
Dit was een voorteken van iets wat zich pas jaren later echt uitte.
Maar op dat moment dacht zelfs de dierenarts dat er iets met zijn poten mis was.
Het werden dus een aantal dure bezoeken aan de honden orthopeed.
Honderden guldens verder hadden we nog geen diagnose, en zei de orthopeed dat we over een half jaar terug moesten komen voor weer een foto en hij zou dan kijken hoe Tim liep.
We zijn nooit meer terug geweest, Tim liep namelijk altijd normaal.
De verhuizing naar Emmen vonden de honden erg leuk, 1 Km van een veel groter bos.
Op een maandag, na een druk weekend was het heel stil in huis.
Te stil.....Zo stil dat er wel iets moest gebeuren.
Het was rond 8:30 in de ochtend, de honden lagen op de bank.
Ineens begint Tim te piepen, te kwijlen en te schuimbekken.
Daarna stond Tim in de vensterbank, met zijn tanden bloot, te grommen en te blaffen.
En een vreemde waas voor zijn ogen, het was duidelijk alles wat nu te dichtbij kwam zou hij aanvallen.
Ik pakte de telefoon en Bobbie en ging de hal in.
Daar belde ik meteen de dierenarts, ik moest maar een half uur gaan lopen, daarna zou alles weer normaal zijn.
Dat was ook zo en de diagnose van de dierenarts was epilepsie.
Uiteindeljk moest Tim aan de medicijnen, het is een paar keer kantje boord geweest, maar hij is er nog steeds.
Wel heeft hij steeds meer moeite om bij te komen van een epileptische aanval.
En een 2 maanden geleden was het weer mis....toen is een stuk van zijn oor afgescheurd.
Gelukkig is het helemaal genezen, je ziet er nu niets meer van.
Tim is krijgt nu allemaal ouderdoms kwaaltjes erbij.
Hij is gigantisch doof, ik moet echt tegen hem gillen.
Ook zijn ogen zijn erg slecht, hij heeft al een paar jaar staar.
Volgens mij ziet hij met de sneeuw nog slechter, hij liep van de week hier tegen het hek aan.
Maar ik heb wel de indruk dattie er nog veel plezier in heeft.
Elke ochtend speelt hij heel druk met Babs, hij bewaakt het erf nog, op zijn manier.
Ook is hij nog ondeugend, melkbekers moet je niet vergeten want die wast hij af.
En zodra ik naar buiten ga, gaat hij kijken op het aanrecht of er niet iets lekkers vergeten is....
Tim wordt oud....
Twaalf jaar geleden haalde we hem op, ergens in de buurt van Delft.
Er waren alleen nog reutjes, kruising Golden Retriever en Labrador.
Alle 5 met verschillende haarlengtes.
We hadden onze Herder Bobbie meegenomen.
De moeder van de puppies hield Bobbie heel lief bij haar puppies weg.
Bobbie was gek op puppies.
We keken met welke pup het het beste klikte.
Het werd de pup met het kortste haar.
Toen we de pup meenamen in de auto en wegreden, liep de moederhond ons achterna tot aan het hek.
Het zag er heel zielig uit, net of ze echt wist....die zie ik nooit meer...
Onderweg zat de pup bij mij op schoot, ik bekeek hem en zei dit is een Timmie.
Binnen een week was hij zindelijk, behalve als Edwin thuis kwam, dan was Tim zo blij dattie het liet lopen.
Iedere dag liep ik uren met Tim en Bobbie in het Zuiderpark aan de overkant van ons huis.
Thuis deed Tim soms vreemde dingen...
Gordijnen trok hij eraf, wij dachten slim te zijn en hingen lamellen op....die vrat Tim dus op.
Ook de bank moest eraan geloven, kwam op een dag thuis en er zat een flink gat in.
En na een bezoek aan het Zuiderpark begon Tim vreemd te beven te piepen.
Dit was een voorteken van iets wat zich pas jaren later echt uitte.
Maar op dat moment dacht zelfs de dierenarts dat er iets met zijn poten mis was.
Het werden dus een aantal dure bezoeken aan de honden orthopeed.
Honderden guldens verder hadden we nog geen diagnose, en zei de orthopeed dat we over een half jaar terug moesten komen voor weer een foto en hij zou dan kijken hoe Tim liep.
We zijn nooit meer terug geweest, Tim liep namelijk altijd normaal.
De verhuizing naar Emmen vonden de honden erg leuk, 1 Km van een veel groter bos.
Op een maandag, na een druk weekend was het heel stil in huis.
Te stil.....Zo stil dat er wel iets moest gebeuren.
Het was rond 8:30 in de ochtend, de honden lagen op de bank.
Ineens begint Tim te piepen, te kwijlen en te schuimbekken.
Daarna stond Tim in de vensterbank, met zijn tanden bloot, te grommen en te blaffen.
En een vreemde waas voor zijn ogen, het was duidelijk alles wat nu te dichtbij kwam zou hij aanvallen.
Ik pakte de telefoon en Bobbie en ging de hal in.
Daar belde ik meteen de dierenarts, ik moest maar een half uur gaan lopen, daarna zou alles weer normaal zijn.
Dat was ook zo en de diagnose van de dierenarts was epilepsie.
Uiteindeljk moest Tim aan de medicijnen, het is een paar keer kantje boord geweest, maar hij is er nog steeds.
Wel heeft hij steeds meer moeite om bij te komen van een epileptische aanval.
En een 2 maanden geleden was het weer mis....toen is een stuk van zijn oor afgescheurd.
Gelukkig is het helemaal genezen, je ziet er nu niets meer van.
Tim is krijgt nu allemaal ouderdoms kwaaltjes erbij.
Hij is gigantisch doof, ik moet echt tegen hem gillen.
Ook zijn ogen zijn erg slecht, hij heeft al een paar jaar staar.
Volgens mij ziet hij met de sneeuw nog slechter, hij liep van de week hier tegen het hek aan.
Maar ik heb wel de indruk dattie er nog veel plezier in heeft.
Elke ochtend speelt hij heel druk met Babs, hij bewaakt het erf nog, op zijn manier.
Ook is hij nog ondeugend, melkbekers moet je niet vergeten want die wast hij af.
En zodra ik naar buiten ga, gaat hij kijken op het aanrecht of er niet iets lekkers vergeten is....
 |
| Diesel en Tim samen in een mand |
zondag 5 februari 2012
Blik op de komende week
Zou deze week de Elfstedentocht komen??
We horen het misschien wel morgen....
Het ijs in Sneek is nog te dun, zitten delen bij van 6 cm.
Woensdag is het NK marathonschaatsen op natuurijs in Emmen, op de Grote Rietplas.
Zullen er de komende week nog vogeltjes uit het ei komen??
Vandaag was er nog 1 uit het ei gekomen.
Zullen alle vogels hier de komende week wel doorkomen?
Ik denk het wel want het wordt minder koud..
Vrijdag eerste vogel ringen!
Voor het eerst met mijn eigen ringen en eigen kweeknummer...
Zou Iran inderdaad wraakacties gaan uitvoeren?
Iran is er gek genoeg voor...
Zou het de NS deze week wel lukken???
De financiering van het nieuwe dierenpark Emmen blijkt toch nog niet rond...
Zou het deze week rondkomen?
Hoeveel uur zal ik deze week weer bellen met Hannie?
Afgelopen week was bijna 3,5 uur totaal, we praten heel wat af.
Zou ik deze week weer auto kunnen rijden?
En er dan na de rit ook nog uit kunnen komen?
En dit zijn dan nog maar een paar vragen die ik deze zondag heb.
In de komende week zal ik hier een antwoord op krijgen.
Ik ga de nieuwe week in elk geval in met de gedachte dat ik elke dag als doel stel voor mezelf om iets leuks te doen.
Mezelf of een ander op een bepaalde manier blij maken.
Als tip voor de komende week wil ik iedereen meegeven om eens na te denken bij elk contact met een ander: hoe wil jezelf behandeld worden? Behandel die ander ook zo!
We horen het misschien wel morgen....
Het ijs in Sneek is nog te dun, zitten delen bij van 6 cm.
Woensdag is het NK marathonschaatsen op natuurijs in Emmen, op de Grote Rietplas.
Zullen er de komende week nog vogeltjes uit het ei komen??
Vandaag was er nog 1 uit het ei gekomen.
Zullen alle vogels hier de komende week wel doorkomen?
Ik denk het wel want het wordt minder koud..
Vrijdag eerste vogel ringen!
Voor het eerst met mijn eigen ringen en eigen kweeknummer...
Zou Iran inderdaad wraakacties gaan uitvoeren?
Iran is er gek genoeg voor...
Zou het de NS deze week wel lukken???
De financiering van het nieuwe dierenpark Emmen blijkt toch nog niet rond...
Zou het deze week rondkomen?
Hoeveel uur zal ik deze week weer bellen met Hannie?
Afgelopen week was bijna 3,5 uur totaal, we praten heel wat af.
Zou ik deze week weer auto kunnen rijden?
En er dan na de rit ook nog uit kunnen komen?
En dit zijn dan nog maar een paar vragen die ik deze zondag heb.
In de komende week zal ik hier een antwoord op krijgen.
Ik ga de nieuwe week in elk geval in met de gedachte dat ik elke dag als doel stel voor mezelf om iets leuks te doen.
Mezelf of een ander op een bepaalde manier blij maken.
Als tip voor de komende week wil ik iedereen meegeven om eens na te denken bij elk contact met een ander: hoe wil jezelf behandeld worden? Behandel die ander ook zo!
 |
| de zonsondergang van 08-11-2010 genomen door het raam |
Leven in het verleden
Herinneringen ophalen van vroeger kan best leuk zijn.
Leuke verhalen of grappige anekdotes.
Maar helaas zijn er ook een aantal mensen om mij heen die zo ongeveer in het verleden leven...
Die mensen hebben voorzichzelf volgens mij de toekomst verbannen omdat ze op dit moment niet echt gelukkig zijn.
Soms zit mij dat leven in het verleden behoorlijk in de weg.
Ik zelf heb mijn verleden, na therapie en wat afstand nemen van dingen, in een soort kluisje gedaan.
Ik wil door, door met het hier en nu en de toekomst.
Die mensen hebben alleen het negatieve van het verleden onthouden en blijven daar in hangen.
Sterker ze passen alle meningen en gedachten van toen toe op het hier en nu.
Dat werkt niet meer...mensen zijn veranderd en de wereld is veranderd.
En IK ben veranderd.
Denk dat er weinig mensen zijn die mij op dit moment echt kennen, ik ben door de Speyertherapie, de tijd en het verhuizen naar Drenthe, 180 graden veranderd in mijn eigen voordeel.
Bijna elke dag denk ik nog terug aan de Speyertherapie ook al is het al lang geleden, maar elke dag vallen er bij mij nog dingen op zijn plaats.
Ook de verhuizing naar Roswinkel heeft mij goed gedaan, in Emmen had ik veel aanloop en inloop.
Het leek in Emmen soms wel een inloophuis en ik kon toen nooit nee zeggen.
Ik vind heel andere dingen belangrijk als vroeger en ben met heel andere dingen bezig, jammer alleen dat sommige mensen dat niet willen zien of dat ze dat niet snappen.
Leuke verhalen of grappige anekdotes.
Maar helaas zijn er ook een aantal mensen om mij heen die zo ongeveer in het verleden leven...
Die mensen hebben voorzichzelf volgens mij de toekomst verbannen omdat ze op dit moment niet echt gelukkig zijn.
Soms zit mij dat leven in het verleden behoorlijk in de weg.
Ik zelf heb mijn verleden, na therapie en wat afstand nemen van dingen, in een soort kluisje gedaan.
Ik wil door, door met het hier en nu en de toekomst.
Die mensen hebben alleen het negatieve van het verleden onthouden en blijven daar in hangen.
Sterker ze passen alle meningen en gedachten van toen toe op het hier en nu.
Dat werkt niet meer...mensen zijn veranderd en de wereld is veranderd.
En IK ben veranderd.
Denk dat er weinig mensen zijn die mij op dit moment echt kennen, ik ben door de Speyertherapie, de tijd en het verhuizen naar Drenthe, 180 graden veranderd in mijn eigen voordeel.
Bijna elke dag denk ik nog terug aan de Speyertherapie ook al is het al lang geleden, maar elke dag vallen er bij mij nog dingen op zijn plaats.
Ook de verhuizing naar Roswinkel heeft mij goed gedaan, in Emmen had ik veel aanloop en inloop.
Het leek in Emmen soms wel een inloophuis en ik kon toen nooit nee zeggen.
Ik vind heel andere dingen belangrijk als vroeger en ben met heel andere dingen bezig, jammer alleen dat sommige mensen dat niet willen zien of dat ze dat niet snappen.
zaterdag 4 februari 2012
Lübeck
Tis alweer iets meer dan 2 jaren terug.
Al een hele tijd wilde ik toen nog een 5de hond erbij, dit keer een Duitse Herder.
Op internet vond ik een nest puppies in Enter.
Ze waren alleen nog te jong om weg te mogen, maar ik kon wel komen kijken.
Ik werd ontvangen in Enter door twee iets wat nerveus overkomende mensen, het was hun eerste nestje.
Zoals ik me voorgenomen had wilde ik rustig de tijd nemen om de pups eens goed te bekijken en eens te kijken of er met een van de pups een klik was.
Zelf heb ik nooit een voorkeur voor een reu of een teef dus daar let ik nooit op.
Alle pups werden naar buiten gebracht en mochten loslopen op het gras in de tuin.
Op mijn knieën ben ik erbij gaan zitten en 2 van de pups namen meteen de benen.
Die vielen dus af.
Een van de pups kwam meteen naar mij toe en was nadrukkelijk aanwezig, deze viel ook af.
Toen bleven er nog 2 over. Toen ben ik met de pups gaan spelen met een balletje dat ik mee genomen had.
Alle pups gingen op het balletje af...En 1 van de pups beet van zich af.
Nu wist ik mijn keus al, maar ik moest het zeker weten.
Ik vroeg de vrouw of ik een handje voer mocht hebben, om te kijken hoe de puppies daarop reageerde.
Alle pups gingen rustig eten alleen een van de pups ging ook weer snauwen, dezelfde als met het balletje.
Het werd dus Lübeck!
10 Dagen later kon ik hem ophalen...
Ik was alleen dus moest hij in een reismandje mee.
De hele weg heeft hij zitten janken.....
Eenmaal thuis was hij even erg geschrokken van die 4 grote honden, maar het ging prima.
Zo kwam ik vlak voor ik dit zit te typen weer foto's tegen van Lübeck als pup, wat groeien ze toch snel...
Lübeck is uitgegroeid tot een mooie alerte waakse hond, die soms ook erg beschermend naar mij kan zijn.
Hij is alleen soms nog heel erg lomp, tis net of zijn poten te groot zijn voor hem en hij niet weet waar hij ze moet laten.
Later volgt er meer over Lübeck.
Misschien leuk om te weten, maar de vader(Odynn von Haus Kalbach) van Lübeck is een broer van Oscar van Haus Kalbach. Oscar deed in de film Snuf de Hond uit 2008 de actie-scenes, Lübeck is dus een neefje van Snuf de Hond.
In de film word gebruik gemaakt van 3 honden, die allemaal dezelfde moeder hebben, maar allemaal een verschillende vader.
Oscar heeft bijvoorbeeld samen met een andere hond de scene gedaan met de brandende boerderij waarbij Tom gered wordt.
Al een hele tijd wilde ik toen nog een 5de hond erbij, dit keer een Duitse Herder.
Op internet vond ik een nest puppies in Enter.
Ze waren alleen nog te jong om weg te mogen, maar ik kon wel komen kijken.
Ik werd ontvangen in Enter door twee iets wat nerveus overkomende mensen, het was hun eerste nestje.
Zoals ik me voorgenomen had wilde ik rustig de tijd nemen om de pups eens goed te bekijken en eens te kijken of er met een van de pups een klik was.
Zelf heb ik nooit een voorkeur voor een reu of een teef dus daar let ik nooit op.
Alle pups werden naar buiten gebracht en mochten loslopen op het gras in de tuin.
Op mijn knieën ben ik erbij gaan zitten en 2 van de pups namen meteen de benen.
Die vielen dus af.
Een van de pups kwam meteen naar mij toe en was nadrukkelijk aanwezig, deze viel ook af.
Toen bleven er nog 2 over. Toen ben ik met de pups gaan spelen met een balletje dat ik mee genomen had.
Alle pups gingen op het balletje af...En 1 van de pups beet van zich af.
Nu wist ik mijn keus al, maar ik moest het zeker weten.
Ik vroeg de vrouw of ik een handje voer mocht hebben, om te kijken hoe de puppies daarop reageerde.
Alle pups gingen rustig eten alleen een van de pups ging ook weer snauwen, dezelfde als met het balletje.
Het werd dus Lübeck!
10 Dagen later kon ik hem ophalen...
Ik was alleen dus moest hij in een reismandje mee.
De hele weg heeft hij zitten janken.....
Eenmaal thuis was hij even erg geschrokken van die 4 grote honden, maar het ging prima.
Zo kwam ik vlak voor ik dit zit te typen weer foto's tegen van Lübeck als pup, wat groeien ze toch snel...
Lübeck is uitgegroeid tot een mooie alerte waakse hond, die soms ook erg beschermend naar mij kan zijn.
Hij is alleen soms nog heel erg lomp, tis net of zijn poten te groot zijn voor hem en hij niet weet waar hij ze moet laten.
Later volgt er meer over Lübeck.
 |
| Lübeck bij de fokker |
 |
| Net hier in huis...even kijken bij Tim |
Misschien leuk om te weten, maar de vader(Odynn von Haus Kalbach) van Lübeck is een broer van Oscar van Haus Kalbach. Oscar deed in de film Snuf de Hond uit 2008 de actie-scenes, Lübeck is dus een neefje van Snuf de Hond.
In de film word gebruik gemaakt van 3 honden, die allemaal dezelfde moeder hebben, maar allemaal een verschillende vader.
Oscar heeft bijvoorbeeld samen met een andere hond de scene gedaan met de brandende boerderij waarbij Tom gered wordt.
Het duurde lang....
Al een paar jaren heb ik elke keer pijn aan de zijkant van mijn hoofd.
Kon nooit goed voelen of het nu kiespijn, oorpijn, hoofdpijn of soort zenuwpijn was.
Augustus 2011 weer naar de huisarts, voor de zoveelste keer.
Ben toen door verwezen ,via de internist, door hem naar de KNO arts en de neuroloog, en ik moest ook maar naar de tandarts.
Ze konden niets vinden, de vragen de de neuroloog toen had waren vaag.
Of ik een verstopte neus had als ik die pijn had, die heb ik altijd.
En zo ook wat vragen waar ik nooit op gelet heb, zoals of mijn ooglid dan gezwollen was en of mijn temperatuur dan steeg.
Uiteindelijk kwam het allemaal op niets uit....
Ik moest het dan van de huisarts eens proberen met een medicijn dat iets met mijn hersenen deed.
Amitriptyline, wat een rotmiddel...Het wordt gebruikt bij depressies, zenuwpijn, hoofdpijn en de hik.
Ik werd er norm suf van en begon wazig te zien en was duizelig.
Ik heb het geprobeerd vol te houden, bracht mijn dagen door op de bank.
Ben veel gevallen in die periode, ik sta toch al niet zo stevig op mijn benen.
Toen kwam de pijn weer, het werkte dus niet, ik moest er maar mee stoppen en de huisarts wist het verder dan ook niet.
Laat dan maar...we komen er wel door dan, was mijn idee.
Dat had ik dus mis.
In Januari 2012 was de pijn zo erg dat ik echt bijna niets meer kon, de pijn aanvallen kwamen, gingen en duurde soms wel 3 uur...
Stil zitten kon ik niet en ik had de neiging om met mijn hoofd tegen de muur te slaan.
Ik heb het een week uitgezongen.
Het was vrijdag, Edwin had een ATV-dag, ik wou naar de huisarts.
De huisarts moest er maar iets aan doen.
Als de huisarts weer eens geen tijd had zou ik daar met de auto naar binnen rijden.
Ik meende dit serieus, ik zou ook niet weggaan tot ik iets tegen de pijn had.
De huisarts zei dat hij dacht dat het dan clusterhoofdpijn was, hij nam mijn bloeddruk op ( was goed) en schreef verapamil voor. Hij vertelde verder niets over clusterhoofdpijn. Ik moest het maar met de neuroloog erover hebben, ik moest een paar dagen later toch naar de neuroloog ivm een nekhernia.
Thuis gekomen en de bijsluiter lezend begreep ik er niets van: Verapamil is een bloeddrukverlager.
Maar eens op internet gaan zoeken, kwam tot de ontdekking dat het inderdaad heel herkenbaar is.
Paar dagen later bij de neuroloog, volgens hem is het inderdaad clusterhoofdpijn.
Hij schreef ook nog injecties voor om een aanval af te breken, Sumatriptan.
Alleen mag ik van die injecties maximaal 2 per 24 uur.
En soms heb ik meer hoofdpijnaanvallen op een dag.
Vreemde injecties trouwens.
Het vernauwt je vaten.
Enkele seconden na het injecteren ruik ik ineens een vreemde scherpe geur.
Daarna krijg ik in heel mijn bovenlichaam pijn, voelt alsof alles verkrampt.
En krijg ik het benauwd.
Vind dit best eng, aangezien dit medicijn ook een hartaanval kan uitlokken en in de bijsluiter staat dan de tijdelijke bijwerkingen op een hartaanval lijken, maar het ook kunnen zijn.
Dit duurt ongeveer 30 tot 60 minuten waarna ik dood en dood op ben...
Maar de hoofdpijn is in elk geval weg.
Ben blij dat er na zo'n lange tijd eindelijk een diagnose is.
In April weer naar de neuroloog voor de clusterhoofdpijn, kijken hoe we verder gaan.
Binnenkort meer over clusterhoofdpijn.
Kon nooit goed voelen of het nu kiespijn, oorpijn, hoofdpijn of soort zenuwpijn was.
Augustus 2011 weer naar de huisarts, voor de zoveelste keer.
Ben toen door verwezen ,via de internist, door hem naar de KNO arts en de neuroloog, en ik moest ook maar naar de tandarts.
Ze konden niets vinden, de vragen de de neuroloog toen had waren vaag.
Of ik een verstopte neus had als ik die pijn had, die heb ik altijd.
En zo ook wat vragen waar ik nooit op gelet heb, zoals of mijn ooglid dan gezwollen was en of mijn temperatuur dan steeg.
Uiteindelijk kwam het allemaal op niets uit....
Ik moest het dan van de huisarts eens proberen met een medicijn dat iets met mijn hersenen deed.
Amitriptyline, wat een rotmiddel...Het wordt gebruikt bij depressies, zenuwpijn, hoofdpijn en de hik.
Ik werd er norm suf van en begon wazig te zien en was duizelig.
Ik heb het geprobeerd vol te houden, bracht mijn dagen door op de bank.
Ben veel gevallen in die periode, ik sta toch al niet zo stevig op mijn benen.
Toen kwam de pijn weer, het werkte dus niet, ik moest er maar mee stoppen en de huisarts wist het verder dan ook niet.
Laat dan maar...we komen er wel door dan, was mijn idee.
Dat had ik dus mis.
In Januari 2012 was de pijn zo erg dat ik echt bijna niets meer kon, de pijn aanvallen kwamen, gingen en duurde soms wel 3 uur...
Stil zitten kon ik niet en ik had de neiging om met mijn hoofd tegen de muur te slaan.
Ik heb het een week uitgezongen.
Het was vrijdag, Edwin had een ATV-dag, ik wou naar de huisarts.
De huisarts moest er maar iets aan doen.
Als de huisarts weer eens geen tijd had zou ik daar met de auto naar binnen rijden.
Ik meende dit serieus, ik zou ook niet weggaan tot ik iets tegen de pijn had.
De huisarts zei dat hij dacht dat het dan clusterhoofdpijn was, hij nam mijn bloeddruk op ( was goed) en schreef verapamil voor. Hij vertelde verder niets over clusterhoofdpijn. Ik moest het maar met de neuroloog erover hebben, ik moest een paar dagen later toch naar de neuroloog ivm een nekhernia.
Thuis gekomen en de bijsluiter lezend begreep ik er niets van: Verapamil is een bloeddrukverlager.
Maar eens op internet gaan zoeken, kwam tot de ontdekking dat het inderdaad heel herkenbaar is.
Paar dagen later bij de neuroloog, volgens hem is het inderdaad clusterhoofdpijn.
Hij schreef ook nog injecties voor om een aanval af te breken, Sumatriptan.
Alleen mag ik van die injecties maximaal 2 per 24 uur.
En soms heb ik meer hoofdpijnaanvallen op een dag.
Vreemde injecties trouwens.
Het vernauwt je vaten.
Enkele seconden na het injecteren ruik ik ineens een vreemde scherpe geur.
Daarna krijg ik in heel mijn bovenlichaam pijn, voelt alsof alles verkrampt.
En krijg ik het benauwd.
Vind dit best eng, aangezien dit medicijn ook een hartaanval kan uitlokken en in de bijsluiter staat dan de tijdelijke bijwerkingen op een hartaanval lijken, maar het ook kunnen zijn.
Dit duurt ongeveer 30 tot 60 minuten waarna ik dood en dood op ben...
Maar de hoofdpijn is in elk geval weg.
Ben blij dat er na zo'n lange tijd eindelijk een diagnose is.
In April weer naar de neuroloog voor de clusterhoofdpijn, kijken hoe we verder gaan.
Binnenkort meer over clusterhoofdpijn.
Abonneren op:
Posts (Atom)