Tim wordt oud....
Twaalf jaar geleden haalde we hem op, ergens in de buurt van Delft.
Er waren alleen nog reutjes, kruising Golden Retriever en Labrador.
Alle 5 met verschillende haarlengtes.
We hadden onze Herder Bobbie meegenomen.
De moeder van de puppies hield Bobbie heel lief bij haar puppies weg.
Bobbie was gek op puppies.
We keken met welke pup het het beste klikte.
Het werd de pup met het kortste haar.
Toen we de pup meenamen in de auto en wegreden, liep de moederhond ons achterna tot aan het hek.
Het zag er heel zielig uit, net of ze echt wist....die zie ik nooit meer...
Onderweg zat de pup bij mij op schoot, ik bekeek hem en zei dit is een Timmie.
Binnen een week was hij zindelijk, behalve als Edwin thuis kwam, dan was Tim zo blij dattie het liet lopen.
Iedere dag liep ik uren met Tim en Bobbie in het Zuiderpark aan de overkant van ons huis.
Thuis deed Tim soms vreemde dingen...
Gordijnen trok hij eraf, wij dachten slim te zijn en hingen lamellen op....die vrat Tim dus op.
Ook de bank moest eraan geloven, kwam op een dag thuis en er zat een flink gat in.
En na een bezoek aan het Zuiderpark begon Tim vreemd te beven te piepen.
Dit was een voorteken van iets wat zich pas jaren later echt uitte.
Maar op dat moment dacht zelfs de dierenarts dat er iets met zijn poten mis was.
Het werden dus een aantal dure bezoeken aan de honden orthopeed.
Honderden guldens verder hadden we nog geen diagnose, en zei de orthopeed dat we over een half jaar terug moesten komen voor weer een foto en hij zou dan kijken hoe Tim liep.
We zijn nooit meer terug geweest, Tim liep namelijk altijd normaal.
De verhuizing naar Emmen vonden de honden erg leuk, 1 Km van een veel groter bos.
Op een maandag, na een druk weekend was het heel stil in huis.
Te stil.....Zo stil dat er wel iets moest gebeuren.
Het was rond 8:30 in de ochtend, de honden lagen op de bank.
Ineens begint Tim te piepen, te kwijlen en te schuimbekken.
Daarna stond Tim in de vensterbank, met zijn tanden bloot, te grommen en te blaffen.
En een vreemde waas voor zijn ogen, het was duidelijk alles wat nu te dichtbij kwam zou hij aanvallen.
Ik pakte de telefoon en Bobbie en ging de hal in.
Daar belde ik meteen de dierenarts, ik moest maar een half uur gaan lopen, daarna zou alles weer normaal zijn.
Dat was ook zo en de diagnose van de dierenarts was epilepsie.
Uiteindeljk moest Tim aan de medicijnen, het is een paar keer kantje boord geweest, maar hij is er nog steeds.
Wel heeft hij steeds meer moeite om bij te komen van een epileptische aanval.
En een 2 maanden geleden was het weer mis....toen is een stuk van zijn oor afgescheurd.
Gelukkig is het helemaal genezen, je ziet er nu niets meer van.
Tim is krijgt nu allemaal ouderdoms kwaaltjes erbij.
Hij is gigantisch doof, ik moet echt tegen hem gillen.
Ook zijn ogen zijn erg slecht, hij heeft al een paar jaar staar.
Volgens mij ziet hij met de sneeuw nog slechter, hij liep van de week hier tegen het hek aan.
Maar ik heb wel de indruk dattie er nog veel plezier in heeft.
Elke ochtend speelt hij heel druk met Babs, hij bewaakt het erf nog, op zijn manier.
Ook is hij nog ondeugend, melkbekers moet je niet vergeten want die wast hij af.
En zodra ik naar buiten ga, gaat hij kijken op het aanrecht of er niet iets lekkers vergeten is....
 |
| Diesel en Tim samen in een mand |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten