Bobbie werd ons verkocht als boerderijhondje, dat niet groter zou worden als 40 cm.
Er waren heel veel puppies in huis daar, de een nog zieliger als de ander, de een nog minder levendig als de ander.
Ik moest bij dat mannetje naar de wc, en kwam erachter hoe de hondjes te eten kregen:
Er werd eten op de toiletvloer gegooit en de deur werd open gezet...wie snel was had eten en wie te laat was had pech.
We kozen dus uiteindelijk voor een van de boederijhondjes.
Onderweg naar huis zat het puppie bij mij op schoot, en gaf het over.
Eerst ging we naar een vriendin van ons in Wassenaar.
Toen we bij Diana kwamen bedachten we ons dat we eigenlijk niet eens wisten of het nou een reu of een teefje was, in het boekje stond niets.
We keken dus met z'n drieen tussen de achterpoten van het puppie, en bedachten ons dat het het meest op een reu leek.
De naam van de pup werd dus Bobbie.
Maar we twijfelde wel over het geslacht.
We gingen meteen door naar onze dierenarts op de laan van meerdervoort in Den Haag.
Daar kregen de dierenarts en zijn assistentes discussie over het geslacht.
Bobbie had een groeiachterstand!
Meteen daarna gingen we naar dierenkliniek van Goor en Maaskant, ook die 2 dierenartsen konden niet met 100% zekerheid zeggen of het een reu of een teefje was.
Het was voor mij al niet eens meer belangrijk.
Thuis gekomen maakte Bobbie kennis met Professor Pluis. onze kat.
Nu was Pluis niet altijd even aardig, dus ik hield Pluis stevig vast en Edwin Bobbie.
Gedwongen snuffelde ze aan elkaar.
We lieten ze los en Pluis haalde 1 keer uit naar Bobbie, daarna is er nooit meer iets gebeurd tussen die twee.
Echter de dagen erna, bedachten we ons dat Bobbie toch wel erg brede poten had.
Ik had een boek, ooit eens gekregen van mijn moeder, Mijn vriend de herdershond.
Bobbie leek op de pup op de cover van dat boek.
Ze bleek dus een herderkruising!!!
Ze groeide goed...maar werd steeds lelijker, ze was gewoon leuk van lelijkheid.
Ik nam haar overal mee naartoe, alleen moest ik overal waar ik naartoe liep een uur extra looptijd rekenen, want Bobbie wou niet lopen....
Ook kregen we haar maar niet zindelijk, naar van Goor maar weer.
Bobbie had blaasontsteking, maar deze ging maar niet over, toen kwam we er pas achter dat het echt een teefje was.
Het bleek dat zij cronische vaginitis had en dat gaat pas over met de eerste loopsheid.
We besloten daarom te stoppen met medicijnen omdat dit toch geen zin had.
Het was wel lastig, maar goed ze kon er ook niets aan doen.
Voor Bobbie zijn we toen snel gaan verhuizen van de Copernicusstraat naar de Melis Stokenlaan.
Omdat er op de Copernicusstraat veel te steile trappen waren voor haar.
Bobbie was gek op kinderen en op puppies.
Toen we verhuisde heeft 1 jongetje in de buurt heel erg staan huilen, want hij zou Bobbie nooit meer zien, Bobbie en hij waren dikke maatjes. De avond voor we verhuisde hebben ze afscheid genomen van elkaar.
In ons nieuwe huis werd het een groot feest voor Bobbie, we ging recht tegenover het Zuiderpark wonen.
Op vakantie naar de Ardennen vond ze geweldig, alleen na een stuk lopen liep ze mank.
Even gestopt bij een beekje, pootje erin en wat aandacht...en ze rende weer weg...de grapjas.
Ook wilde ze in de vakantie nooit eten, ze wilde brokje voor brokje gevoerd worden, dit heeft ze heel haar leven gehouden.Ook had ze eens een grasaar in haar poot die eruit gesneden moest worden, zonder verdoving of iets kon de dierenarts dat doen.
Ondertussen probeerde ik Edwin zover te krijgen om nog een 2de hond te nemen.
Dat werd dus na lang zeuren door mij, Tim.
Bobbie en Tim konden het samen prima vinden.
Bobbie was gek op puppies dus die vond het geweldig toen Tim erbij kwam, ze heeft hem ook altijd beschermd, of juist op zijn kop gegeven als hij iets deed wat niet mag.
Tim is grotendeels opgevoed door Bobbie, zij hielp mij heel goed mee!
Bobbie beschermde mij ook altijd....alleen was dat soms lastig Bobbie werd vaak boos op Edwin als we me elkaar stoeide voor de grap.
We gingen verhuizen naar Emmen.
Bobbie vond dat vreemd, Edwin ging thuis werken.
Vaak als Edwin boven zat te werken stak Bobbie haar kop door het kattenluik boven aan de trap, stom gezicht.
Ook leerde ze Mike kennen waar ze gek op was en Mike op Bobbie.
Mike ging ook mee op vakantie naar de Ardennen, maar dit keer moest hij haar voeren anders at ze niet.
Toen ging alles ineens heel snel, Pluis werd ziek, die had een tumor in zijn kopje.We moesten hem in laten slapen, we hebben hem begraven op de dierenbegraafplaats in Emmen.
Ik heb hier heel veel verdriet van gehad, maar Pluis was ook al op leeftijd, Bobbie en Tim boden mij troost.
Echter een tijd later werd Bobbie ziek.
Ze had een bult in haar buik.
In de wachtkamer bij de dierenrts ging het mis, haar tandvlees werd bleek.
Ze had dus een inwendige bloeding, we werden meteen geholpen.
Bobbie moest geopereerd worden, zou nog een paar keer gebeuren.
Dat ging allemaal goed, thuis was ze ook weer vrolijk alsof er niets aan de hand was.
De dierenarts vertelde dat ze alles mooi hadden weg kunnen halen.
Echter na 3 weken van veel dierenarts bezoeken had Bobbie weer een voetbal onder haar buik hangen.Dit keer hadden we eindelijk de juiste dierenarts....
Na onderzoek bleek het een haemangiosarcoom te zijn een van de meest kwaadaadige tumoren, bij honden.
Ik was helemaal aangeslagen, duizenden euro's hadden we uitgegeven, operaties en infusen, alles gedaan wat we konden.
Nu konden we niets meer voor Bobbie doen.
Enige wat we konden doen was zorgen dat Bobbie geen pijn had en niet leed.
Het was een kwestie van dagen, misschien weken.
Thuis sliep ik op de bank bij de honden, Bobbie was vrolijk en er leek niet veel aan de hand.
Ergens blijf je dan toch vol ongeloof zitten en hoop houden.
Bobbie hielp mij altijd met alles!
Toen ik haar kreeg hielp ze me naar buiten te gaan, want ik kwam bijna nooit buiten.
Als ik ruzie had met iemand sprong zij ertussen.
Als ik me niet goed voelde kwam ze bij me en mocht niets of niemand in de buurt komen.
Als ik gevalen was hielp ze me zelfs met opstaan.
Was ik verdrietig maakte zij mij weer vrolijk.
Ook begon ik me zorgen te maken over Tim.
Hij bleef straks alleen achter, dat leek mij niet goed voor hem.
We besoten er een pup bij te nemen.
Ik had er wel en dubbel gevoel over, blij met het puppie en verdriet om het feit dat ik binnenkort Bobbie in moest laten slapen.
Mijn hoop was dat ik op een dag wakker werd en dat Bobbie in haar slaap was overleden.
Bobbie leefde helemaal op met het puppie in huis.
Toen kwam het moment dat het genoeg was, Bobbie kon niet meer naar buiten om te plassen en wou niet meer eten.We wilde dat ze thuis zou inslapen, dit kon, Ello zou een dag later komen.
Mike wou er graag bij zijn de volgende dag.
's avonds leefde Bobbie toch weer op, dan krijg je toch weer twijfels.
Ze lag zo lief bij me en in die nacht hoorde ik haar diep zuchten...ik dacht en hoopte dat het gebeurd was, maar dit was niet zo.
Het was een van de langste nachten en de langste ochtenden.Bobbie lag midden in de kamer en ons nieuwe puppie Babs ging tegen haar aan liggen.
Bobbie kwispelde moeizaam, maar was wel blij met het puppie, het was net of ze wou laten merken....het is goed zo...
Ello kwam eind van de morgen, Mike was er ook bij.
Ello liet ons afscheid nemen en gaf de injecties.
Babs ging na de laatste injectie naast Bobbie liggen en likte Bobbie toen ze haar laatste adem uitblies.
Dat was zo'n mooi moment....
Die middag hebben we Bobbie begraven op de dierenbegraafplaats, op een mooi plekje tegenover Pluis.
Er zijn nog steeds veel momenten dat ik Bobbie mis.Ook al is het al meer als 3 jaar geleden.Zo'n hond krijg ik nooit meer, waarschijnlijk was ze zo, zoals ze was omdat ze 2 jaar lang met mij alleen was.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten