Soms kun je erg om ze lachen...

Toen ik gister met Hannie aan de telefoon zat vertelde zij mij over een van haar vorige honden. Die hond keek vaak tv met haar. Behalve als er apen op de tv waren dan was die hond nergens te vinden. Er was namelijk een keer een programma op tv, waar die hond dus naar keek, waarin een aap richting de camera op de cameraman sprong. Waarschijnlijk leek het voor die hond alsof de aap bovenop hem sprong.

Dit verhaal deed mij een beetje denken aan het volgende verhaal.
Toen wij van dit huis net de sleutel hadden en het een heel mooie dag was, waren de honden buiten. Ineens hoorde ik heel hard paniekerig geblaf. Het waren Babs en Ilan. Elke keer als ik kwam kijken wat er aan de hand was, kwamen ze naar mij toe gelopen. Ik kon eerst dus niet ontdekken waarom ze zo aan het blaffen waren.

Het was dus lekker zonnig en ik besloot in de middag lekker buiten te gaan zitten, onder onze kastanjeboom. Ik had mijn foto camera bij me om eventueel de honden en wat vogels op de foto te zetten. Het begon een beetje te waaien, waardoor het hek een beetje klapperde. Meteen stoven Babs en Ilan richting het hek, en begonnen weer een heel concert. Nu wist ik waarom ze zo reageerden.
Er hing een paardekop aan de achterkant van de garage, in combinatie met het geklapper van het hek klopte het vogels Babs en Ilan niet. De paardekop vonden ze dus maar niets.

Natuurlijk heb ik het op de foto gezet.

Babs die tegen de paardekop aan het grommen is

samen tegen de paardekop