Vakantie, ruilen en olifanten

Al jaren hoeft op vakantie gaan van mij niet meer zo.

Op vakantie gaan is wel leuk, bijvoorbeeld met de honden naar de Ardennen.
Maar de eerste 4 dagen slaap ik niet.
Het bed ligt niet, en de bank zit en/of ligt ook niet.

De laatste 3 vakanties in de Ardennen waren niet leuk voor mij.
Extra last van mijn copd, benen, heup en rug.

Ik kon niets anders dan op de bank liggen....en zelfs dat lag niet.
Toen hadden we ook nog maar 2 honden ik betwijfel of we met 5 honden ergens welkom zijn.
Want bij het huis in de Ardennen ging het de eerste keer ook niet van harte.
We hebben wel gelachen de laatste dag toen de eigenaresse kwam met de schoonmaakster, die moest lachen om het weinige werk dat ze had.
De eigenaresse besloot dat wij altijd welkom waren....Maar of ze ook bedoelde met 5 honden   weet ik niet.




Maar vakantie vind ik dus zo'n gedoe, met extra pijn zit ik ook liever thuis, al helemaal als ik geen kant op kan.

Een aantal mensen die 1 tot 2 keer met vakantie gaan per jaar en een baan hebben, maken vaak de opmerking: jij hebt elke dag vakantie!

Dit omdat ik natuurlijk niet werk.

Prima maar ik vraag me af of die mensen dan een dagje met mij willen ruilen......
Maar dan wel met de hele mik mak, met alles erop en eraan...

Nemen die mensen dan ook een dagje de pijn over?
Dan wel graag een hele slechte dag, een dag waarop ik bijna niet kan lopen??
Een dag waarbij ik last heb van clusterhoofdpijn en met mijn hoofd tegen de muur wil bonken?
Een dag waarop ik weer eens ten val kom en mijn sleutelbeen uit de kom heb?
etc etc etc....

Leuke vakantie, erachterkomen dat je steeds minder kan.

Mensen die niets of niet veel mankeren hebben vaak maar een makkelijk oordeel, zoals dus de opmerking dat ik elke dag vakantie heb.
Of dit nu een houding is omdat ze eigenlijk niet goed  weten wat ze ermee aanmoeten of dat ze het nu echt menen dat ik elke dag vakantie heb weet ik niet.

Chronisch iets mankeren is in mijn ogen meer dan een fulltime baan.
24 uuur per dag loop ik ertegenaan....
In mijn vooruitzicht zit een rolstoel, dat moet van de arts eigenlijk nu al, alleen is de drempel voor mij nog te groot. Je bent meteen zo gehandicapt.

Nu weet iedereen dat ik niet van zeurende mensen houd en dat ik aardig gelukkig ben met hoe mijn leven er nu uitziet.
Maar juist die mensen, die zeggen dat ik elke dag vakantie heb, die kunnen heel goed zeuren.
Zeuren over hun voetbalclub die bijna failliet is, zeuren over de school van hun kinderen die zo ver weg is of zeuren over dat ze in de WW zitten tewijl ze alleen maar de vereiste sollicitaties doen en meer niet.

Okay, ik snap best dat mensen steeds hun grens verleggen.
Bedoel dus dat als als vlekkeloos verloopt de mug inderdaad een olifant zal worden.
Maar later blijft een mug, een mug en is een muis pas een olifant.

Maar maak dus van een mug geen olifant en ook niet van een muis.
Ik denk dat iedereen zijn eigen olifant heeft en dat de ene olifant niet minder vervelend is dan de andere.
Maar als iedereen nu ieders olifant met rust laat en de olifant van de ander zou leren kennen dan zou het oordeel misschien anders zijn.

Als je niet weet wat je met de olifant van een ander moet houd dan je mond, alleen een luisterend oor kan genoeg zijn.

Muggen zijn er om dood te slaan en een olifant zul je moeten temmen, doe je dit op de juiste manier dan zul je uiteindelijk altijd winnen en opnieuw gelukkig zijn.


Bovenstaande tekst is misschien een puzzel, maar ik denk dat mensen die wat mankeren wel weten wat ik bedoel.
Mochten mensen zich juist aangesproken voelen, als zgn muggenzifter: misschien leren jullie hier wat van? Doe er je voordeel mee!